Sider

mandag 18. november 2013

Farvel blogg

Farvel kjære blogg, som eg har haldt på med i over to år. Ja, det er trist. Eg skal ta farvel med bloggen og designet. Kjem til å sakne mønstereti bakgrunnen veldig, og blogger er veldig oversiktigleg. Likevle må eg slutte. Slik er det. Eller eg må ikkje, men eg skal Eg skal slutte å blogge her. På denne bloggen er det no 528 innlegg, som eg har skrive sidan 2. februar 2011. Det er ein del. Flesteparten er bokmeldingar av ulike bøker, alt frå Kate Morton til J. K. Rowling, alt frå Val McDermid til Rachel Coker som folk nesten ikkje har høyrt om. No seier eg farvel til denne bloggen

OG seier hei til ein ny.

Eg skifter bloggplattform. Yes, Once Upon A Time held farm på Wordpress med nytt design go ny platform. Eg har importer innlegg frå denne bloggen til den nye. Men ein ting er det lurt å vere obs på. Nettadressa er endra. Det heiter ikkje lenger bokverdami, men maileneles. Og det er på Wordpress.

De nye bloggen blir publisert i denne augeblink, og ved å trykke på lenka under kjem de til sida:

onsdag 13. november 2013

Bok: Ekornene i Central Park er triste på Mandager

No har eg lese ferdig den foreløpig siste boka i Katherine Pancols serie om den franske kvinna Joséphine. No har det kome så langt at det er vanskeleg å lage ein omtale utan å røpe for mykje, men eg har i alle fall skrive ned baksideteksten, som òg er ein del av boka.

Noen ganger leker livet gjemsel.
Det gjemmer edelstener og diamanter og kostbare gaver i gamle skur, under en brukt bussbillett, bak ukjente blikk på trikken.
Det som er viktig er detaljene. Detaljer er akkurat som de småsteinene som viser veien hjem. brutale og travle mennesker, de som møter livet med boksehansker og knuser småstein under aggressive skohæler, mister sansen for detaljer. de tror de kaster bort tiden når de bøyer seg ned og betrakter en mynt, et gresstrå, en manns skjelvende hånd.
Men den som bøyer seg, kan stoppe tiden og bli var de vakre diamantene i en fremmeds skjelvende hånd.
Og livet blir aldri mer trist. Verken på lørdag eller søndag eller mandag.

Det beste med bok tre i serien er dei korte avsnitta. I tillegg synes eg at den autorale synsvinkelen er fordelt på ein veldig bra måte. Ein blir på ein måte endå betre kjent med alle karakterane, og utviklinga skjer med stormskritt her. Det er 807 sider med kvardagsdramatikk.  Hendingane i boka føregår i alt frå Paris til London til New York. Kjærleiken er sentral, men ikkje dominerande.

Det beste med Katherine Pancols bøker er den lite overforklarande forteljarstilen. den er meir essayisitisk. Med det meiner eg undrande og reflekterande. Gjennom denne måten å skrive på set ho i gong lesarane sine tankar rundt dei ulike temaa. Det er kanskje difor bøkene er så lette å falle for, rett og slett fordi dei ikkje er tanketomme kjærleikshistorier. I tillegg er det ikkje berre kjærleikshistorier mellom menn og kvinner i denne boka, men den viser òg kjærleiken mellom foreldre og barn, veninner og søsken. Boka gir tankevekkande innblikk i ulike relasjonar.

Kva har ei veninne å seie? Kva har sjølvtillit å seie? Går det an å leggje bak seg barndommen og leve vidare, eller må ein leve med det? Korleis skal ein leve livet? Skal ein vere ambisiøs og brøyte seg fram og gjere det ein vil, eller skal ein føye seg etter andre? Det er så utruleg mange spørsmål i boka, og den er så full av gode sitat at skulle eg ha notert all ville eg ha brukt eit år på å lese boka. Eg synes nesten at berre første linje i baksideteksten opnar for refleksjonar av tusen ulike slag. Noen ganger leker livet gjemsel.

Ein skulle kanskje tru at karakterane var lite truverdige i slike bøker. Dei er truverdige, på grunn av relasjonane og karakterane viser sterke og svake sider ved kvarandre, gjennom måten dei samhandlar på. Forventningar er eit godt ord for å beskrive det. I sosiologisk samanheng blir forventningar definert som: Oppfatningar av korleis ein bør oppføre seg og korleis samhandling bør føregå. Dette er ein viktig del av boka. Karakterane sine forventningar til kvarandre og til seg sjølve gir sterke og svake sider til kvarandre, og her hjelper òg den autorale synsvinkelen, ved at ein veit kva alle forventar av seg sjølv og dei rundt.

Hortense er akkurat som i dei andre bøkene ein viktig karakter. Eg må seie at eg ser litt opp til henne på grunn av den ambisiøse veremåten og sjølvtilliten. Det skal utruleg mykje til for at ho mister trua på seg sjølv, men likevel utruleg lite. Ho brøyter seg fram og vil vise igjen overalt. A shining star. Samstundes er ho lite klar over sine eigne kjensler, og på mange måtar er ho umenneskeleg. Ho stenger ute alle kjensler som kan verke negativt og er redd for å overgi seg. Ho må vere uavhengig.

Boka vart litt langtrukken. Den kjente eg veldig på medan eg las. Det gjekk lang tid frå eg las den første sida til den siste sida, og eg blanda av og til saman handlinga med det som skjedde i Skilpaddens langsomme vals fordi det meste verka så lenge sidan. Likevel gjekk slutten fort, og eg skulle no ønske at det var endå fleire sider, for eg vil ikkje vere ferdig. Eg kjenner meg ikkje klar til å ta farvel med desse fantastiske karakterane eg har hatt i livet mitt den siste månaden. Då eg skreiv om dei norske ungdomsromanane, skreiv eg at det var akkurat som om du berre følgde etter ein person, ikkje som om du var personen, at dei berre gav eit inntrykk av overvaking. Desse bøkene er det motsette. Eg føler at eg er i Paris, at eg er i London, at eg er i New York.

Fotnotane nedst på sidene var òg veldig distraherande. Dei skulle referere til dei andre bøkene, når det var snakk om handling frå dei. Likevel fekk eg ikkje med meg fotnoten, men berre at det sto noko med lita skrift nedst på sida, og då måtte eg sjå etter det vesle teiknet på sida, for å ikkje irritere livet av meg. Fotnotar er noko som eg ikkje liker i det heile, men det er meg. Det har eigentleg ikkje mykje å seie for den litterære kvaliteten på boka.

Forresten, nokon som veit om det skal komme fleire bøker i serien? Det er eg veldig usikker på. Eg har veldig lyst til at det skal vere slutt no, fordi det var ein fin og verdig avslutning, samstundes som eg gjerne vil lese meir om Joséphine, Hortense, Zoe og dei andre folka frå bøkene til Pancol.

tirsdag 12. november 2013

Synet til ei ungdomsjente på ungdomsromanar

Sidan eg reknar med at eg no ikkje kjem til å lese fleire ungdomsromanar før 2013 er slutt, tenkte eg å skrive eit lite innlegg om dei eg har lese i år. Eg har til saman lese åtte ungdomsromanar i 2013, men tek ikkje med Verten i dette innlegget, sidan den boka òg går under sjangeren Science Fiction. Resten er veldig aktuelle i innlegget mitt. Hovudpoenget med å skrive eit innlegg om trenden i norske ungdomsromanar, er å få fram mitt syn på dei. Eg er i målgruppa, sjølv om eg er i overkant interessert i bøker og allereie har lese mykje litteratur som er rekna på vaksne.

Det er noko som går igjen i mange av ungdomsromane. Ein skulle kanskje tru at dei var litt unike og at forfattarane prøvde å komme fram til det som verkeleg skiljar seg ut. Eg sit igjen med eit inntrykk av at dei tenkjer veldig likt og at det er bra ein har ungdomsromanar innanfor sjangaren fantasy, for det skapar då i alle fall litt mangfald.

Ungdomsromanane eg har lese dette året, og som eg går ut frå når eg skriv dette innlegget er:

  • Berg, Sunniva Relling: Beina i gitaren
  • Johansen, Eldrid: Charliblogg
  • Lier, Stein Morten: Roookie
  • Mæhle, Lars: Fuck off I love you
  • Munch, Charlotte Glaser: Alt jeg vil er å kysse deg
  • Stranger, Simon: Barsakh
  • Stranger, Simon: Verdensredderne

Det første som kjenneteiknar alle desse er at det skjer i det verkelege i livet. Det er gjenkjennelege hendingar og situasjonar og handlar om kvardagen til norske ungdommar. Kjenslene og meiningane som er med, går òg igjen i samfunnet. Det er litt reality-preg over alt, berre av betre kvalitet. Ingen av bøkene går under gruppa fantasy, og kanskje er det difor vanskeleg å få ungdommar til å lese bøkene òg? Det skal mykje til å leve seg skikkeleg inn i nokre av desse bøkene, og det er vanskeleg å flykte frå røynda i Noreg og over til noko anna. Det kjennest mest som om ein følgjer etter ein person i den same verda som ein lever i sjølv. Høyres litt negativt ut, men det er ikkje berre negativt. Det er noko eg vil kalle eit sjangertrekk.

Noko anna som går igjen er at alle bøkene utanom Charliblogg er på under tohundre sider. Det er korte kapittel og alt er skrive i første person. Ofte kan kapitla berre gå over ei halv side med delsetningar, utan at det skjer veldig mykje. Forfattarane pressar veldig mykje handling inn på få sider og endå færre kapittel. Dette gjer at språket til tider er veldig "tett" og handlinga går fort fram, utan at lesaren er heilt klar for det som kjem. Mange gonger er det berre små bruddstykke frå liva til hovudpersonen. Det er akkurat som om forfattaren somme gonger har for få sider i forhold til tidsspennet. Sjølv om ein ikkje skal overforklare og sjølv om ein skal gi rom for refleksjon, trur eg det nokre gonger kan vere sunt å putte inn fleire ord og setningar og litt meir utfylland, eventuelt korte ned på tidsspennet i romanen. Eg merkar nokre gonger at eg synes det blir alt for kort.

Noko dei likevel skal ha stor ære for, er å setje viktige saker på dagsordenen. Simom Stranger til dømes har skrive om saker som menneskehandel, båtflyktningar, spisevegring og slavearbeid. Gjennom to romanar om Emilie, får ein meir kunnskap om forskjellige tema som ein ikkje alltid ser nyheiter om på Dagsrevyen. Personleg likte eg best Barsakh om Samuel som flykta i båt frå Afrika til Kanariøyene, for å få eit nytt og betre liv i Europa. Emilie er på Ferie på Gran Carnaria med familien og møter Samuel etter at han har vore fleire døgn i ein liten båt saman med mange andre flyktningar. Dette har me sett at er eit aktuelt tema, og det gir kunnskap til ungdommar om jamnaldrande i verda, som lever eit liv i stor kontrast til vårt. Noko anna eg kan rose Stranger for er kontrastane han legg inn i boka. Samuel er svolten og vil ha så mykje mat som mogleg, medan Emilie har spisevegring. Når han spør kvifor ho et så lite, forstår ein kor absurd det er at me slit med at folk et for mykje eller for lite, når me har god tilgang på mat, medan i andre delar av verda må dei ta det dei får.

Sunniva Relling Berg rører òg eit viktig tema i Beina i gitaren. Kva er det som betyr noko? Er alt likegyldig? Dette er tankar mange ungdommar kanskje tenkjer på, at alt er det same, ingenting betyr noko. Gjennom Bo, ei opprørsk tenåringsjente, får me sjå på desse tankane. Mæhle har skrive om gruppepress og Johansen om mobbing og blogging. På denne måten når dei inn til ungdommar som kan kjennes seg igjen i det. Stein Morten Lier har med facebook og sosiale media i si bok, som kanskje er meir for ungdomstrinnet enn for dei som er litt eldre. Den er veldig enkel, men handlar likevel om ein "pedo" (som dei så fint kallar i det i boka) som gjennom Facebook går kontakt med offer, helst jenter. Munch er kanskje den personen med den mest overfladiske boka, sjølv om ho er borti temaet flytting frå heimstaden og foreldrekonflikt. Likevel er forelsking ikkje veldig djupt, men eg trur boka kan vere underhaldande for dei som vil lese litt "lett" litteratur, men refleksjonar er det lite av. Dette gjelder òg den første ungdomsboka hennar Nødinngang, som berre omfatta nattklubb, sex, gutar og forelsking.

Men så er det desse klisjeane. Det er alltid eit mareritt å flytte! ALLTID er det mobbarar på den nye plassen. Familien er plagsom. Og det at ALLE blir forelska. Særleg i Charliblogg er det klisj\ear. Stå framfor den nye klassen å presentere seg og seie noko dumt som dei nye klassekameratane ler av. Mora er heilt forferdeleg og diskuterer ikkje ein gong om det er nødvendig å flytte på seg. Dei nye klassekameratane mobbar Charli. Ho har ingen venner. Dette går framleis igjen, sjølv om eg merkar at det er overraskande lite klisjèar i dei andre bøkene. Eg hadde trudd at det var endå flere karakterar som var sett på spissen og at det var endå fleire hendingar som ALLTID er med i ungdomsromanar. Der var det ikkje. Stereotypiane er ofte som blåst bort, sjølv om dei har vore veldig tilstadeverande i ungdomsromanar eg har lese tidlegare.

Generelt sett vil eg tru at ungdomsromanar blir meir reflekterane, sjølv om alltid vil vere meir "light" lesestoff for ungdommar, som berre handlar om forelsking. Eg trur det er ein positiv trend, men dei her smale bøkene som absolutt ikkje må vere lengre enn 200 sider har eg ikkje mykje til overs for. Det er utruleg tett av og til, og eg skulle ønske at ikkje alle forfattarar ville føye seg inn i denne rekka av ungdomsromanar. Viss dei ikkje er slik, er dei fantasy-romanar for ungdommar, eller kriminalromanar for ungdommar. I tillegg vil eg ha endå færre klisjéar. Eg vil dei skal tåre endå meir i forhold til å vere nyskpanande!

Heilt til slutt: Alle desse er norske ungdomsromanar, og det er mange gode omsette òg, men dei har eg lese få av det siste året. I tillegg har dei norske ein del like trekk, når ein ser på dei

torsdag 31. oktober 2013

Hallo Venn!

Grøss og gru, no byrjar det verkeleg å bli haust. Halloween er her, og har forsåvidt vore her i heile dag, men no går små monster rundt og ringer på dørene og tiggar etter snop. Det freistar veldig å be dei om å synge ein fin song, for å få godteri, men enn så lenge har det ikkje vore nokon her. Me skal vere greie i år igjen og gi dei det dei vil ha, så håpar eg at alle er fornuftige og kjem tilbake i romjula og syng julesongar for oss. Kos!
Halloween er jo eigentleg ein veldig amerikansk tradisjon, akkurat som Valentine's Day og Thanksgiving. Det har endå ikkje kome til Noreg for fult, men det er nokon som feirer det òg. Halloween har likevel blitt veldig stort, og no feirar ein alt frå den kyrkjelege høgtida, kor ein minnes dei døde, til den meir tøysete og skremmande høgtida. Så er det òg Hallovenn og Hallovinn, og eg har òg høyrt om hallovin-versjonen av feiringa, som heldigvis ikkje var i samanheng med barn.

Det er kanskje ein klisjé å skrive om bøker som passar til Halloween, og det er få som greier å lese ti bøker på Halloween-kvelden. Eg har laga ei lita liste kor eg har teke med både noveller og bøker, for det finst trass i alt skikkeleg skumle noveller òg.

Ei av dei Halloween-bøkene eg
anbefaler!
Den første teksten er faktisk ei novelle òg, som eg har øvst på lista mi over skumle bøker/noveller/tekstar å lese på Halloween, eventuelt ein annan gong du vil lese noko skummelt. Vertinnen av Roald Dahl. Eg trur kanskje dei fleste har lese den i løpet av livet. Eg skal ikkje røpe for mykje, men heile novella er til å grøsse av.

Heaven av Christoph Marzi er kanskje ei bok de har lese eller høyrt om. Den er verkeleg i Halloween-bransjen, spør du meg. Eg liker eigentleg ikkje historier med spøkelse og gjenferd, men boka var nokså godt. Veldig spennande, og i tillegg heilt forferdeleg nervepirrande.

Harry Potter and the Philosophers Stone av J. K. Rowling er både småkoseleg og spennande, og kvar gong eg les boka får eg ei kjensle av at det er haust og Halloween. Galtvort er verkeleg staden å feire det. Der kallar dei det Alle Helgens Dag, og i alle fall i dei to første bøkene skjer det noko på denne dagen.

Skygge over London av C. J. Sansom er ei veldig mørk bok, som føregår på hausten 1952 i
London. Den er både spennande, interessant og velskriven. Kva hadde skjedd hadde tyskarane og britane inngått fredsavtale i 1940? Korleis hadde verda sett ut då?

Den neste boka er ikkje velskriven, den er ikkje bra, men for ungdommar kan det vere ei bok som vil bli lesen på Halloween. Ever - for alltid av Alyson Noël er litterært sett ei drittbok, men likevel har folk over heilt verda omfavna serien om "The Immortals". Min omtale var forresten veldig positiv, rett og slett fordi eg var i målgruppa då eg las boka.

Evig din av Stephenie Meyer, gode, "gamle" Twilight er vel ein hit framleis. Edward-Bella-Jackob-problematikken. Vampyrar og varulvar og menneskelege i ein liten småby. Bra plott, men dårleg og urealistisk litteratur for tenåringar. Like fult ei Halloween-bok.

Forførende ondskap av Rebecca James las eg i 2011, og det er ei bok som verkeleg har sett sine spor. Det er ein psykologisk ungdomsthriller alle bør få med seg ein eller annan gong, og eg den er til å grøsse av, i tillegg til mange tårer, mange smil og ein veldig alvorleg undertone. Ungdomsspenning på sitt beste.

God fantasy-serie for barn og
ungdom
Brødrene løvehjerte av Astrid Lindgren las eg for første gong heilt ut på engelsk, etter først å ha sett det på barne-TV. Eg hugsar at det første eg spurte mor om, etter eg hadde sett det på TV, var kor Tengil og Katla hamna. Viss dei hadde gått vidare til neste liv, og Jonatan og Kavring gjekk til neste liv, ville ikkje dei møte kvarandre igjen då? Var det då nokon vits i å ville vidare til neste liv? Eg har framleis ikkje svar på det, og det er berre eit av mysteria med denne fine, men skumle boka.

Skammarens dotter av Lene Kaaberbøl. Eg har sagt mange gonger at eg ikkje liker fantasy, men Skammarens dotter er berre heilt suverent. Det er ein av dei beste fantasy-seriane eg har lese, og når eg først er inn på Kaaberbøl, bår ein òg få med seg serien om Katriona, som er skriven for same målgruppe, og den er minst like god. Fantasy på nynorsk er fantastisk, og særleg når det er bra i tillegg.

The Way Up To Heaven av Roald Dahl er endå ei av mange noveller som får ein til å tenkje "Skrekk og Gru"! Meir vil eg ikkje seie

Bøkene eg har skrive her er eigentleg ikkje i rangert rekkjefølgje. Eg har skrive dei opp ettersom eg kom på dei, og Gillian Flynn burde kanskje ha ein plass på lista, men samanlikna med dei andre, er ikkje hennar thrillarar så spanande. Ikkje Halloween-lesestoff. Av filmar kan eg nemne The Woman in Black med Daniel Radcliff i hovudrolla. Heilt forferdeleg film, men liker du filmar med ekte spøkelse, er det berre å sjå filmen, men personleg har eg sett den ein gong for mykje, og eg har ikkje sett filmen meir enn ein gong.

Ha ein veldig fin kveld alle saman. Kakao med krem er å anbefale ein kald haustkveld.

tirsdag 29. oktober 2013

Bok: Utrygg havn av Tana French

VG gav ein femmar på terningen, og eg kan ikkje anna enn åt tru at den terningen har blitt trilla feil. Utrygg havn (Originaltittel: Broken Harbour) skulle vere ein spennande kriminalroman rost opp i skyene av alle og einkvar, og for all del, det var ein kriminalroman, men det var ein dryg kriminalroman som kunne vore langt meir spennande om French hadde kutta ned på eit par hundre sider, lagt til fleire mistenkte og ikkje hatt endelause monlogar og dialogar.

Ein familie på fire blir funne knvistukne i eit nesten aude nabolag, og berre mora er endå i live, hardt skada. Mick Kennedy får oppgåva om å løyse krimgåta saman med assistenten Richie Curran. Først kan det sjå ut til at heile saka er slik som alle andre familietragedier: Familiefaren har myrda resten av familien og til slutt seg sjølv, men så kjem det prov som peiker i ein annan retning.

Typisk kriminalroman, typisk plott, typisk bok som krimelskarar ville synes høyrtes interessant ut. No er det ein gong slik, at det finst dårlege kriminalforfattar der ute. Eg var inne og snakka med Astrid Terese på biblioteket, medan eg endå helt på med boka, og ho fortalte om eit litt kjipt møte med forfattaren gjennom ei lydbok. Eg tenkte at den gode byrjinga som boka hadde - og sjølvsagt dei par hundre sidene eg hadde lese til då - tyda på noko heilt anna enn dårleg litteratur, og eg tenkte med meg at alle forfattarar har kanskje nokre bøker som ikkje er veldig gode, og det er litt "smak og behag". Problemet var at då eg kom lenger ut i boka, var den langt frå god lenger. Den vart langdryg, heile plottet vart øydelagt og det var ikkje spennande lenger. Boka hadde verkeleg ei god byrjing. For det første vart eg veldig glad, då eg såg at boka er fortalt i første person, og i tillegg vart boka opna med tankar og refleksjonar frå ein etterforksar eg tenkte at eg kom til å like. Eg trur eg hadde tenkt akkurat det same om igjen. Hovudkarakteren er ein karakter eg kunne ha laga sjølv: Kynisk og praktisk anlagt. Mick Kennedy vil alltid velje den lettaste løysninga, og rår makkaren sin Richie Curran til å gjere det same. Kva er den enklaste forklaringa?
Boka utviklar seg på ein heller negativ måte. Det blir færre tankar og refleksjon og mest synsing, dialog og monolog. Eg trur eg vil påstå at vel hundre til to hundre sider av boka går med på å diskutere om det var noko dyr i huset til familien som vart myrda, om mannen vart gal på grunn av dyret, om kvifor ingen andre høyrte dyret og kva dyret var. Det kunne likså godt vore ei bok om eit monster under senga!

Vår alles kjære Agatha Christie skreiv kiminalromanar kor det berre var eit visst antal mistenkte, fordi det skjedde på eit avgrensa område, avgrensa tid eller det er få som har hatt moglegheit. Akkurat som Chrstie har French avgrensa det veldig, men i motsetning til Christie får det ikkje denne effekten. Snarare tvert i mot blir det kjedeleg av at det er så få mistenkte, og utanom familien er det berre nokre få andre som blir avhøyrt. Den første arresterte personen blir avhøyrt i det uendelege, og det er ektremt keisamt med spørsmål om det var denne personen eller den andre personen.
Oppi alt dette kjem òg Kennedys familiære problem inn, og dei er skildra veldig bra, og eg skulle ønske at French hadde prøvd seg på ein annan sjanger. Søstera slit veldig psykisk og meistrar ikkje livet, og Kennedy går stadig tilbake til minner frå sommrane på feriestaden Broken Harbour, som òg er der offerfamilien bur.

Eg vart òg skuffa over alt det hovudpersonen føretok seg etter som sidene vart lesne. Eg liker veldig lite å bli så irritert på hovudpersonen som eg vart no. Eg vart oppgitt over forfattaren som kunne lage ein slik hovudperson. Det er heilt fint å vere litt kritisk til korleis hovudpersonen oppfører seg, ueinig med dei i religiøse eller fundamentale spørsmål, men det å ikkje like utviklinga til karakteren og etterkvart at karakteren, som du eigentleg likte, ikkje oppfyller forventningane og absolutt ikkje forlbir den same, det var negativt.

Språkleg sett var boka bra, og utgangspunktet for plottet var veldig ordinært, men spennande og noko som abslutt kunne blitt bra hadde French meistra sjangeren. Ho beherskar språket, og ho kan det med skjønnlitterære verkemiddel, men likevel sviktar ho heilt totalt, når det gjelder sjanger og det å utvikle plottet til å bli spennande. Noko eg ikkje forstår, når det gjelder forlaget, er at dei har skrive feil fornamn på nettsida. Det kan hende hovudkarakteren heitte noko anna først, men då eg skulle sjekke at eg hugsa riktig, var det eit heilt ukjend namn på nettsidene til Cappelen Damm.

Alt i alt, ikkje les boka, og til slutt, mitt eksemplar er lånt på skulebiblioteket. 

søndag 27. oktober 2013

Bok: Skilpaddens langsomme vals av Katheirne Pancol

Når eg sit og skriv om denne boka, og ser på sjangaren, namnet, handlinga, utrdag frå omtalar i franske tidsskrifter, karakterane, forfattaren, omslaget og baksideteksten, har eg ei kjensle av at dette er ei bok som eg ikkje skulle ha likt. De spør dykk kanskje kvifor, og eg veit ikkje heilt sjølve, men det er kanskje det at Chick Lit-bøker høyres litt bleikt ut, og kanskje litt umoralsk, klisjéaktig ut, slikt som ingen anmeldarar med hjerne i hovudet ville ha rosa Likevel, eg kjenner at alt stig eit par hakk, når eg ser at Krøger, anmeldaren i Dagbladet, roste den første boka utan spor av kritikk og negative ord. Då føler eg at døra er open for å rose Pancol og bøkene hennar litt.

Utdraga frå franske tidsskifter, som høyres ut som magasin, utan at eg veit heilt, er utelukkande positive. Når det er britiske eller amerikanske avsier det er snakk om, plar eg å prøve å finne utdraget som står på boka på nettsida til avisa, men når det er på fransk, trur eg at eg skal halde meg borte frå det. Mine kunnskaper innanfor det språket avgrensar seg til Hei, Takk og Farvel. Om det er det at eg er litt sjarmert av Frankrike som gjorde at eg plukka opp bøkene av forfattaren veit eg ikkje, men det eg veit, er at det er ikkje veldig mykje "typisk fransk" slik ein turist ville ha sett på det. Det er ingen tur til Eifeltårnet, ingen kyss under Triumfbogen eller tur til Notre-Dam. Det er bøker om eit normalt, unormalt kvardagsliv i Paris.

Joséphine er ei dame som ikkje hadde blitt skildra som bestemt, høg på pære eller noko i nærleiken. Tvert i mot er ho ei dame som lenge har latt seg undertrykt av mora Henriette og søstera Iris. I første boka braut ho på ein måte opp, men no i bok to er det nye ulukker og gleder. Eldste dottera, Hortense studerer i London. Yngstedottera, Zoe, er igjen i Paris og har problem med både utsjånad og korleis ho trur andre ser på henne. Besteveninna, Shirley, har vendt tilbake til London saman med sonen, Gary, ei besteveninne med ei eventyrleg fortid. Iris er innlagt på klinikk grunna dårleg psykisk helse. Mannen hennar, Philippe, og sonen deira, Alexandre har òg flytta til London. Mora, Henriette, som ho føretrekk å bli kalla, har hevntankar, og mannen hennar, stefaren til Joséphine, Marcel Grobz, har flytta inn saman med kjærasten og den nyfødte sonen, i ein alder av sekstisju år. Midt oppi dette står Joséphine i ny bustad i Paris, med ein kjærast ho ikkje er sikker på lenger og ein eksmann som heimsøker henne.

Alle bøkene mine i denne serien er kjøpte, og då eg hadde kjøpt første boka, Krokodillens gule øyne i innbunden form, bestemte eg meg for at alle bøkene skulle vere innbundne. Eigentleg er eg ikkje veldig kresen på det, men akkurat her, ja alle måtte vere innbundne. Det er ikkje alltid like lett å få tak i bøker, som er nokre år gamle, i innbunden form, noko dei fleste sikkert har erfart. Eg leita og leita, og der ein dag, fann eg den andre og tredje boka på Norli på Kvadrat, og den eine på tilbod. Kven måtte kjøpe bøkene? Eg trur du har gjetta rett, og kvifor måtte dei absolutt vere innbundne? Ikkje berre fordi eg syntes det såg fælt ut i bokhylla med ei innbunden, ei pocket, ei innbunden, ikkje berre fordi pocket-bøker blir stygge, når ein les dei og har lita skrift, men på grunn av baksideteksten. Noko av magien med bøkene var baksideteksten. Eg visste ingenting eigentleg, då eg byrja på første boka, og då eg byrja på Skilpaddens langsomme vals, visste eg ikkje meir enn at det var ei fortsetjing av det som byrja i Krokodillens gule øyne, noko som var nok i seg sjølv til å lese neste. Problemet med pocket-bøkene, var at dei gjengav handlinga som i ei heilt normal bok, noko som gjorde at litt av magien var borte. Eg ville at, viss nokon skulle finne bøkene i bokhylla mi, skulle dei ha same oppleving som den eg fekk. Så lite for så mange penger ekstra, tenkjer du kanskje. Så mykje magi for så lite penger, tenkjer eg! Du vil kanskje vite kva baksideteksten var? Her e den:
Denne boken er et stormkast av et liv … 
En het omfavnelse fra den eneste man absolutt ikke må omfavne … To armer som slynger seg rundt eller som dreper … En foruroligende, men samtidig utrolig sjarmerende mann … En kvinne som skjelver og har et brennende håp … En mann som er en mester i å lyve … En kvinne som tror hun har kontrollen, men mister den fullstendig … Unge som er mer oppegående enn de voksne … En mann som spiller gjenganger … En far, der oppe blant stjernene … som mumler i øret til sin datter … En hund så stygg at man trekker seg unna når man treffer på den … Karakterer som urokkelig beveger seg fremover i livet … som små sta skilpadder …. som lærer å danse sakte, sakte … i en altfor rask og voldsom verden.
 Litt poetisk, og seier det på ein måte som gjer at dei som har lese første boka kan ane nokre konturar. Det som fascinerer meg med bøkene er at det er kvardagen eg les om, det er noko heilt normal eg les om. Likevel er det ein litt uvanleg kvardag, og forfattaren bles det litt opp. Samstundes som det er kvardagen legg ho inn litt overnaturlege, morosamme, fryktelege hendingar. Til dømes ein eittåring som snakkar, ei kvinne som blir forheksa, ein seriemordar. Ho har lagt inn kjærleik, krangling, skilsmisse, men ikkje til ein føler at alt berre blir klisjé, klisjé, klisjé. Ho stoppar rett før det blir klisjé. I tillegg fortel ho på ein måte som gjer at alt er noko heilt anna enn kvardag. Når eg snakkar om kvifor eg liker å lese, plar eg å seie: "Då kan eg flyta bort frå ein travel og hektisk kvardag". I desse bøkene flyktar eg frå kvardagen til kvardagen.

Eg trur mykje av boka delvis er symbols, og sjølv om nokre av karakterane er sett på spissen på mange måtar, øydelegger det ikkje dimensjonane i boka. Hovudkarakteren er ei antiheltinne med to døtre, ei som foraktar alt kjensler, tårer og forelsking, og ei som er på stadiet mellom barn og vaksen. Ho er ikkje flink til å seie frå, bestemme seg, ta æra for noko ho har gjort eller ta i mot kompliment. Ho er ein anti-helt i ei verd som beveger seg alt for fort framover.

Det som irriterte meg mest med boka var feil i teksten. Nokre gonger, då dei ikkje snakka, var det talestrek, og nokon gonger, då dei snakka, var det ikkje talestrek. Dette er ikkje forfattaren, men forlaget. Det burde ha blitt gjort betre. For folk som er sjukeleg opptekne av grammatikk, er slikt irriterande. Eg er ein grammatikknerd på mange måtar, som gremmer seg berre ho ser orddelingsfeil eller opplagte kommafeil.

Omtalen har blitt mykje om meg, litt om boka, men noko som er viktig, les serien frå bok ein til bok tre. Viss ikkje kan du ikkje lese tidlegare bøker. Det er blir berre feil! Dette var omtalen min av den første boka i serien. Her er eit intervju med forfattaren, og dette er ein mindre positiv omtale skriven av Marianne på Ebokhyllami.

Til slutt, det finaste sitatet frå boka:
"- Hvem er helt "normal", Joséphine? 
Hvem er ikke normal? 
Who Knows? 
Og hvem setter normen?"
Skilpaddens langsomme vals av Katherine Pancol, side 646

lørdag 12. oktober 2013

Favorittane til dei norske bokbloggarane - 174 bøker


Bjørg som står bak bloggen Mellom Linjene har saman med flerie bokbloggarar laga ei liste på 174 bøker som dei norske bokbloggarane liker best. Takk for eit flott initativ. Mange andre har lese ein heil haug på lista, eg har lese nokre få, tolv faktisk. Det er ikkje mange, men til mitt forsvar har eg høyrt om mange av dei, byrja på nokre av dei, og eg skal lese Brontë-søstrene sine bøker, og eg har lese halve Great Expectations av Charles Dickens. I tillegg skal me lese The Kite Runner i engelsken dette året, trur eg i alle fall. Uansett, eg skal lese den boka ein gong. 

Eg veit ikkje kor representativ lista er, sidan det er ikkje alle bokbloggarane som har vore med og lagt til forslag, og det er sikkert mange som ser bøker dei aldri hadde plassert på lista sjølve, meg inkludert. Likevel viser det jo litt kva me les, og eg vil tru at denne lista viser at me les ikkje berre romanar av låg kvalitet. Kva slags anmeldar har nokon gong skrive at Kristin Lavransdatter av Sigrid Undset er søppellitteratur?

Det som er merka med gult er dei få bøkene eg har lese. 
  1. Keiseren av Portugalien av Selma Lagerlöf (5). Sverige, 1914.
  2. Harry Potter-serien av J.K. Rowling (5). Storbritannia, 2000-talet.
  3. Ekstremt høyt og utrolig nært av Jonathan Safran Foer (4). USA, 2005.
  4. Ringenes Herre av J.R.R. Tolkien (3). Storbritannia, 1937-1949.
  5. To Kill a Mockingbird av Harper Lee (3). USA. 1961.
  6. Ut og stjæle hester av Per Petterson (3). Norge, 2003.
  7. Kristin Lavransdatter av Sigrid Undset (3). Norge, 1921.
  8. Elskede av Toni Morrison (3). USA, 1987.
  9. Beatles av Lars Saabye Christensen (3). Norge, 1984.
  10. Stolthet og fordom av Jane Austen (3). Storbritannia, 1813.
  11. Forsoningen av Fred Uhlman (3). Tyskland, 1971.
  12. Millenniumserien av Stieg Larsson (3). Sverige, 2005-2007.
  13. Mnem av Simon Stranger (2). Norge, 2008.
  14. Persuasion av Jane Austen (2). Storbritannia, 1817.
  15. Kaptein Corellis mandolin av Luis de Bernières (2). Storbritannia, 1994.
  16. Wuthering Heights av Emily Brontë (2). Storbritannia, 1847.
  17. Mørk Engel av Laini Taylor (2), USA 2011.
  18. Intet nytt fra vestfronten av Erich Maria Remarque (2). Tyskland, 1929.
  19. Morgon og kveld av Jon Fosse (2). Norge, 2000.
  20. Isslottet av Tarjei Vesaas (2). Norge, 1963.
  21. Livet, en bruksanvisning av Georges Perec (2). Frankrike, 1978.
  22. Anna Karenina av Leo Tolstoy (2). Russland, 1877
  23. Tonje Glimmerdal av Maria Parr (2). Norge, 2009.
  24. Saman er ein mindre aleine av Anna Galvalda (2). Frankrike, 2005.
  25. Drømmefakultetet av Sara Stridsberg (2). Sverige, 2007.
  26. Punkt 22 av Joseph Heller (2). USA, 1953.
  27. Den trettende fortellingen av Diane Setterfield (2). Storbritannia, 2006.
  28. The Great Gatsby av F. S. Fitzgerald (2). USA, 1925.
  29. Sult av Knut Hamsun (2). Norge, 1890.
  30. Bli hvis du kan. reis hvis du må- trilogien av Helga Flatland (2). Norge, 2010.
  31. 1984 av George Orwell (2). Storbritannia, 1948.
  32. Jenny av Sigrid Undset (2). Norge, 1911.
  33. Tatt av vinden av Margaret Mitchell. (2) USA, 1936.
  34. Det vokser et tre i Mostamägg av Britt Karin Larsen (2). Norge, 2009.
  35. Barnepiken av Kathryn Stockett. USA, 2009.
  36. Forsvinningspunktet av Val McDermid. USA, 2012.
  37. Sagaen om Isfolket av Margit Sandemo. Norge, 1980-talet.
  38. Fluenes herre av William Golding. Storbritannia, 1954.
  39. The Haunting of Hill House av Shirley Jackson. USA, 1959.
  40. What I Loved av Siri Hustvedt. USA, 2003.
  41. Stalins kyr av Sofi Oksanen. Finland, 2003.
  42. Utrensking av Sofi Oksanen. Finland, 2008.
  43. Den mirakuløse mandarin av Asli Erdogan. Tyrkia, 1996.
  44. Skarlagenssalen av H.K. Fauskanger. Norge, 2013.
  45. Det svundne er en drøm av Aksel Sandemose. Sverige, 1944.
  46. Nedstörtad ängel av Per Olav Engquist. Sverige, 1985.
  47. Moby Dick av Herman Melville. USA, 1851.
  48. Die Schrecken des Eises und der Finsternis av Christoph Ransmayr. Østerrike, 1984.
  49. Tokyo av Mo Hayder. Storbritannia, 2004.
  50. Vindens skygge av Carlos Ruiz Zafon. Spania, 2001.
  51. Papillon av Henri Charrière. Frankrike, 1969.
  52. Barbarottikvintetten av Håkan Nesser. 2006-2012.
  53. Sommerboken av Tove Jansson. Finland, 1972.
  54. Før jeg sovner av Stev J. Watson. USA, 2011.
  55. The Chronicles of Robin Hood av Rosemary Sutcliff. Storbritannia, 1950.
  56. Aubrey/Maturin serien av Patrick O’Brien. Storbritannia, 1970- og 1980-talet.
  57. De usynlige av Roy Jacobsen. Norge, 2013.
  58. Hjertets Fryd av Per Nilsson. Sverige, 1993.
  59. Nærmere høst av Marianne Kaurin. Norge, 2012.
  60. Animal farm av George Orwell. Storbritannia, 1945.
  61. Vinterhjerte av Siri M. Kvamme. Norge, 2008.
  62. Ambulanse av Johan Harstad. Norge, 2001.
  63. Tirsdager med Morrie av Mitch Albom. USA, 1997.
  64. 84 Charing Cross Road av Helen Hanff. USA, 1970.
  65. Torka inte tårar utan handskar av Jonas Gardell. Sverige, 2012.
  66. Marekors av Jo Nesbø. Norge, 2003.
  67. Engler & Demoner av Dan Brown. USA, 2000.
  68. Flaskepost fra P av Jussi Adler Olsen. Danmark, 2011.
  69. Vendetta av Jan Guilliou. Sverige, 1992.
  70. To the Lighthouse av Virginia Woolf. Storbritannia, 1927.
  71. Vredens druer av John Steinbeck. USA, 1939.
  72. Tilværelsens uutholdelige letthet av Milan Kundera. Tsjekkoslovakia, 1984.
  73. Kvinnen som kledde seg naken for sin elskede av Jan Wiese. Norge, 1990.
  74. Himmelgraven av Xinran. Kina, 2004.
  75. Song for Eirabu av Kristine Tofte. Norge, 2009.
  76. Neverwhere av Neil Gaiman USA, 1996.
  77. Northanger Abbey av Jane Austen. Storbritannia, 1817.
  78. The Left Hand of Darkness av Ursula le Guinn. Storbritannia, 2000.
  79. American Gods av Neil Gaiman. USA, 2001.
  80. The War of Don Emmanuel’s Nether Parts av Louis de Bernières. Storbritannia, 1991.
  81. Summer Lightning av P. G. Wodehouse. USA, 1929.
  82. Notre Dame de Paris av Victor Hugo. Frankrike, 1831.
  83. Brodeck’s Report av Philippe Claudel. Frankrike, 2007.
  84. Trylleglasset av Torborg Nedreaas. Norge, 1950.
  85. Jellicoe Road av Melina Marchetta. Australia, 2006.
  86. Ender’s Game av Orson Scott Card. USA, 1985.
  87. Rust av Pedro Carmona-Alvarez. Norge, 2009.
  88. Hässelby av Johan Harstad. Norge, 2007.
  89. Nordkraft av Jakob Ejersbo. Danmark, 2003.
  90. Dette burde skrives i nåtid av Helle Helle. Danmark, 2011.
  91. Store, stygge dikt av Ruth Lillegraven. Norge, 2005.
  92. Mrs. Dalloway av Virginia Woolf. Storbritannia, 1925.
  93. Huset ved moskeen av Kader Abdolah. Nederland, 2002.
  94. Skråninga av Carl Frode Tiller. Norge, 2001.
  95. Thomas F’s siste nedtegnelser til almenheten av Kjell Askildsen. Norge, 1983.
  96. Kaptajnens vers av Pablo Neruda. Chile, 1972.
  97. Århundredes kjærlighetseventyr av Märta Tikkanen. Finland, 1978.
  98. De tre musketerer av Alexandre Dumas. Frankrike, 1844.
  99. Fiskerne av Hans Kirk. Danmark, 1928.
  100. A moveable feast av Hemingway. USA, 1960.
  101. Haiene av Jens Bjørneboe. Norge, 1974.
  102. Det hvite hotellet av Jo Nesbø. Norge, 2007.
  103. Of mice and men av John Steinbeck. USA, 1937.
  104. Ukjent soldat av Välnö Linna. Finland, 1954.
  105. Three lives of Tomomi Ishikawa av Benjamin Constable. Storbritannia, 2013.
  106. Gå aldri fra meg av Kazuo Ishiguro. Storbritannia, 2005.
  107. Kong Salomos sverd av Espen Holm. Norge, 2012.
  108. Vi, de druknede av Carsten Jensen. Danmark, 2006.
  109. Crash av J.G. Ballard. Storbritannia, 1973.
  110. Tvillingene av Tessa de Loo. Nederland, 1993.
  111. Balansekunst av Rohinton Mistry. India, 1995.
  112. En folkefiende av Henrik Ibsen. Norge, 1882.
  113. Faust av J. W. von Goethe. Tyskland, 1819.
  114. Leaves of Grass av Walt Whitman. USA, 1855.
  115. Kjærlighetens historie av Nicole Krauss. USA, 2005.
  116. Gå. (eller Kunsten å leve et vilt og poetisk liv) av Tomas Espedal. Norge, 2006.
  117. Hjertet er en ensom jeger av Carson McCullers. USA, 1940.
  118. Good Omens av Gaiman & Pratchett. USA, 1990.
  119. Regeneration av Pat Barker. Storbritannia, 1991.
  120. Min fjerne barndomsby av Jiro Taniguchi. Japan, 2010.
  121. Den siste samuraien av Helen Dewitt. Storbritannia, 2000.
  122. Jonathan Strange og herr Norrel av Susanna Clarke. Storbritannia, 2004.
  123. Den hemmelige hagen av Frances Hodgson Burnett. Storbritannia, 1911.
  124. De elendige av Victor Hugo. Frankrike, 1862.
  125. Leksikon om lengsel av Hilde Østby. Norge, 2013.
  126. Min kamp av Karl Ove Knausgård. Norge, 2009-2011.
  127. En fantastisk mann av Marge Piercy. USA, 1991.
  128. En passende ung mann av Vikram Seth. India, 1993.
  129. Emma av Jane Austen. Storbritannia, 1815.
  130. Lykke Per av Henrik Pontoppida. Danmark, 1898-1904.
  131. Når villdyret våkner av Jack London. USA, 1903.
  132. Fallet av Albert Camus. Frankrike, 1956.
  133. Møte ved Milepelen av Sigurd Hoel. Norge, 1947.
  134. Det suser i sivet av Kenneth Graham. Storbritannia, 1908.
  135. Taus Himmel av Shusaku Endo. Japan, 1966.
  136. Paringslek av Norman Rush. USA, 1991.
  137. Kongen på Fyllinga av Tristan Egolf. USA, 1998.
  138. Jordbær i November av Pirjo Hassinen. Finland, 2002.
  139. Andrea D. av Margaret Skjelbred. Norge, 2006.
  140. Tilfeldigvis Arial Footlights forhistorie av Silje E. Fretheim. Norge, 2008.
  141. I en annen verden av Grace McCleen. Storbritannia, 2012.
  142. Jane Eyre av Charlotte Brontë. Storbritannia, 1847.
  143. Den glemte hagen av Kate Morton. Australia, 2008.
  144. En man som heter Ove av Fredrik Backman. Sverige, 2012.
  145. Dagarna med farmor av Frèdèrique Deghelt. Frankrike, 2009.
  146. Drageløperen av Khaled Hosseini. USA, 2003.
  147. Inferno av Dan Brown. USA, 2013.
  148. Store forventninger av Charles Dickens. Storbritannia, 1860.
  149. Salamanderkrigen av Karel Capek. Tsjekkia, 1936.
  150. Djevelens eliksirer av E. T. A. Hofmann. Tyskland, 1815.
  151. Vår tids helt av Michail Lermontov. Russland, 1839.
  152. Pan av Knut Hamsun. Norge, 1894.
  153. Ethan Frome av Edith Wharton. USA, 1911.
  154. Skyskrapersommer av Tove Nilsen. Norge, 1996.
  155. Ready Player One av Ernest Cline.
  156. The Perks of Being a Wallflower av Stephen Chbosky
  157. The Hitchhikers Guide to the Galaxy av Douglas Adams
  158. Doppler av Erlend Loe
  159. Jonas av Jens Bjørneboe. Norge, 1955.
  160. Historien om fru Berg av Ingvild H. Rishøi. Norge, 2011.
  161. All the Pretty Horses av Cormac McCarthy. USA, 1992.
  162. As I Lay Dying av William Faulkner. USA, 1930.
  163. Tugt og utugt i mellemtiden av Svend Åge Madsen. Danmark, 1976.
  164. Ved vejen av Herman Bang. Danmark, 1898.
  165. Slaughterhouse 5 av Kurt Vonnegut. USA, 1969.
  166. Ham on Rye av Charles Bukowski. USA 1982.
  167. Markens grøde av Knut Hamsun. Norge, 1920
  168. Et adelshjem av Ivan Turgenjev. Russland, 1862.
  169. The Dogs and the Wolves av Irene Nemirovsky. Frankrike, 1940.
  170. Frihetens øyeblikk av Jens Bjørneboe. Norge, 1966.
  171. Lasso rundt fru Luna av Agnar Mykle. Norge, 1954.
  172. Sangen om den røde rubin av Agnar Mykle. Norge, 1956.
  173. Shikasta av Doris Lessing. Storbritannia, 1979.
  174. Den usynlige broen av Julie Orringer. USA, 2010.