VALG, 2. scene i kapittel ein, mi forteljing #1

Nytt utdrag av forteljinga eg skriv på. Eg er stolt over det eg har skrive no. Særlig over å ha lagt den jenta som hovudpersonene møter i denne scenen. Ho har ein sterk personlighet som eg håpar på at vil dukke opp seinare!


Eg har gjort det. Eg står her. Eg står faktisk her i lilla Bergans-dunjakke og gode, svarte vinterstøvlettar med snøring.. Det er ikkje like vanskelig lenger når eg har fått alt det andre bak meg og står her i ankomsthallen på flyplassen i Minneapolis. No ser eg ikkje lenger Ingrid stå der med tårer i dei mandelforma auga. Ho ser ikkje lenger på meg med det klagande blikket. Eg har greidd å få det ut av tankane. Det harde grepet ho haldt om meg med dei korte og litt tjukke fingrane sine. Grepet ho hadde om armane mine og jakka mi. Eg har til å med greidd å få vekk dei få setningane ho sa med den mørke stemma si: «Reiser du i frå meg fordi eg har Downs syndrom? For i så fall så er du den dummaste eg kjenner.» Ho trakk seg vekk i frå meg igjen mens eg forsikra ho om at det var ikkje derfor. Som eg kjem til å savne ho. Savne ho meir enn eg har gjort nokon gong. Eg bør skrive ein e-post til ho med ein gong eg kjem fram til hotellet. Eg sett meg ned i ein stolane som står på rekke og rad i hallen og ventar på dei. Eg fekk melding i frå pappa for ei stund sida om at dei bare er veldig forsinka og at eg må vente. For ein gongs skuld er det ikkje flyet.
Mens eg sit og ventar på dei ser eg på alt det merkelige som går føre seg i inngangshallen. Det er så interessant å sjå på folk som kjem og går. Avskjed, gjenforeiningar, forretningsfolk som hastar over golvet for å rekke eit viktig møte...
Ei jente på min alder kastar seg ned på sida av meg. Eg trur i alle fall det er ei jente. Håret er klyppa kort og er farga kvitt med rosa flekkar. Ansiktet har eit mutt uttrykk. Eg ser ikkje kleda på grunn av den store veska ho har i fanget sitt. Ho drar opp ein iPhone av veska og byrjar å trykke iherdig på den. Fingrane springer over skjermen. Det virkar som om ho sender melding til nokon. I så fall er den i alle fall lang. Ho stønner surt etter ei stund og slenger mobilen tilbake i veska.
«I hat planes that is too late.» Ho snur seg plutselig mot meg. «Gjer ikkje du òg det? Eg kan i alle fall ikkje fordra det.»
Eg stirar mållaust på jenta.
«Ehm, Jo då.» Kva anna skal eg seie?
«Ja, fordi kjærasten min skulle liksom kome i frå Chicago klokka halv fire og no er den liksom halv fem og eg har enno ikkje høyrt eit ord i frå han.»
«Så synd,» mumlar eg utan noko innleving. Kven er denne jenta som bare sett seg ned og snakkar med ein heilt framand person som ho ikkje kjenner?
«Kva heiter du?» våger eg meg til slutt til å spør.
«Evanna. Evanna Freeman.»
«Elisabeth. Elisabeth Craig.» Eg strekk ut handa, men ho tar den ikkje. Seier bare: «Fint namn.Kor er du i frå?»
«Norway,» seier eg overraska over kor uhøflig ho er.
«Okey, er det ikkje dykk som går rundt og trur at dykk er best og slikt fordi de bur i det beste landet i verda og har mykje pengar?» Ho har hovudet i mobilen igjen no og trykker iherdig på skjermen.
Eg blir tatt på senga. Kven er ho? Kvifor spør ho sånn?
«Kor kjem du i frå då?»
«Opprinnelig i frå Nashville, men må bur eg i Minneapolis.»
Ho reiser seg brått opp. «Eg må gå.» Så forsvinn ho. Eg ser framleis litt av det snåle håret hennar stikke opp bak nokre folk.