Har bestemt meg (eller ombestemt meg, alt etter korleis du ser det) på korleis eg vil byggje opp innlegga. Tittelen på innlegget vil vise bok og forfattar og så skriv eg om boka og det er baksideteksten og så kva eg synes om boka.
Om boka:
Antoine Rey har funnet den perfekte overraskelsen til søsterens 40-årsdag: en helg ved sjøen i barnsomsparadiset Noirmoutier. Der tilbrakte de alle sommerferiene, men etter at more døde for tretti år siden, har verken Antoine eller Melanie vært tilbake. Turen vekker minner, og ikke bare gode. Da de kjører tilbake til Paris, er Melanie taus og annspent. Idet hun tar sats for å fortelle broren noe, mister hun kontrollen over bilen. Melanie blir hardt skadet, mens Antoine får ikke en skramme.
Fast bestemt på å finne ut hva som opprørte søsteren så sterkt, kommer Antoine på sporet av en vel bevart familiehemmelighet, som ser ut til å dreie seg om moren. Og han kommer over en bunke kjærlighetsbrev...
Mi meining
Tatiana de Rosnay sine bøker fenger meg verkeleg. Ho har ein særegen skrivemåte som eg liker kjempegodt. Dette er eigentlig historia om kvardagslivet til Antoine etter turen til Noirmatouier saman med søstera. Boka skildere kor dramatisk eit vanlig kvardagsliv kan gå for seg utan at det blir overdrive, men du vil heile tida lese meir, meir meir.
Antoine er ein skilt mann i 40-åra, har ei søster som han er veldig glad i og ei ekskone som han framleis elskar. Og i tillegg har han tre barn, to av dei i tenåra, som han synes forandrar seg alt for mykje. Måten du blir kjent med hovudpersonen på i denne boka er overraskande. Det er nesten slik at når du lukkar boka, føler du at du har blitt kjent med ein ny person. Du får ikkje alle opplysningane om Antoine på ein gong på side to, tre og fire, men dei er liksom i boka heile tida, og når du lukker boka tenker du eigentlig at det er rart at du veit så mykje om ein person utan å ha funne nokre veldig store skildringar i boka.
Antoines og Melanies tilbakkeblikk på då dei var barn er kjempegodt laga, og eg synes at eg veit nesten alt om då dei var barn, sjølv om boka har ei handling som går for seg tretti år seinare, men igjen glir desse opplysningane lett inn i boka, og når du er ferdig tenker du òg: WOW, overraskande mykje eg kan om barndommen til Antoine og Melanie.
I tillegg er "jakten" på korleis mora til Antoine og Melanie døydde spennande, og du vil ikkje slutte og lese før du veit nesten alt om dette. Tatiana de Rosnay held spenninga oppe heile tida og eg beundrar ho for å skrive så bra.
Gjennom heile boka er du eigentlig fenga, skikkelig fenga. I går brukte eg bare nokre timar på å kome meg frå side 59 og til slutten.
Blei skikkelig glad i boka og omslaget er jo fantastisk. Eg seg for meg at guten som spring på brygga er Antoine i Noirmatouier då han var liten. Dette er ei bok eg anbefalar alle å lese som er i frå femten og oppover. Både for ungdom og for vaksne!!
Om boka:
Fast bestemt på å finne ut hva som opprørte søsteren så sterkt, kommer Antoine på sporet av en vel bevart familiehemmelighet, som ser ut til å dreie seg om moren. Og han kommer over en bunke kjærlighetsbrev...
Mi meining
Tatiana de Rosnay sine bøker fenger meg verkeleg. Ho har ein særegen skrivemåte som eg liker kjempegodt. Dette er eigentlig historia om kvardagslivet til Antoine etter turen til Noirmatouier saman med søstera. Boka skildere kor dramatisk eit vanlig kvardagsliv kan gå for seg utan at det blir overdrive, men du vil heile tida lese meir, meir meir.
Antoine er ein skilt mann i 40-åra, har ei søster som han er veldig glad i og ei ekskone som han framleis elskar. Og i tillegg har han tre barn, to av dei i tenåra, som han synes forandrar seg alt for mykje. Måten du blir kjent med hovudpersonen på i denne boka er overraskande. Det er nesten slik at når du lukkar boka, føler du at du har blitt kjent med ein ny person. Du får ikkje alle opplysningane om Antoine på ein gong på side to, tre og fire, men dei er liksom i boka heile tida, og når du lukker boka tenker du eigentlig at det er rart at du veit så mykje om ein person utan å ha funne nokre veldig store skildringar i boka.
Antoines og Melanies tilbakkeblikk på då dei var barn er kjempegodt laga, og eg synes at eg veit nesten alt om då dei var barn, sjølv om boka har ei handling som går for seg tretti år seinare, men igjen glir desse opplysningane lett inn i boka, og når du er ferdig tenker du òg: WOW, overraskande mykje eg kan om barndommen til Antoine og Melanie.
I tillegg er "jakten" på korleis mora til Antoine og Melanie døydde spennande, og du vil ikkje slutte og lese før du veit nesten alt om dette. Tatiana de Rosnay held spenninga oppe heile tida og eg beundrar ho for å skrive så bra.
Gjennom heile boka er du eigentlig fenga, skikkelig fenga. I går brukte eg bare nokre timar på å kome meg frå side 59 og til slutten.
Blei skikkelig glad i boka og omslaget er jo fantastisk. Eg seg for meg at guten som spring på brygga er Antoine i Noirmatouier då han var liten. Dette er ei bok eg anbefalar alle å lese som er i frå femten og oppover. Både for ungdom og for vaksne!!
Ingen kommentarer:
Legg inn en kommentar
Tusen takk for kommentaren din! :) Velkommen tilbake seinare