bok: presteskapet av Sonja Hoterman

og endelig er første nye bok lesen av dei eg har vunne, ein krim med eit viktig tema som grunnlag

En nidstang er reist i hagen, og en bok om en grusom hekseprosess fra middelalderen ligger i postkassen. Like etterpå bortføres en kvinne og druknes etter et middelaldersk ritual. Og det stopper ikke der. Flere kvinner forsvinner i Oslo. Krimjournalist Ira Torgrimsson dekker sakene og finner snart en sammenheng mellom det rituelle drapet i Oslo og heksebrenningene på 1600-tallet. Men hva er motivet etter så mange år, og hvem er med i grupperingen som blir kalt Presteskapet? Presteskapet må stanses før flere liv går tapt - og saken blir mer og mer personlig for Ira, som også kjemper for omsorgsretten til stebarnet sitt.

Ira Torgrimsson er journalist, noko som ikkje bare handlar om å skrive og gi ut nytt stort format i butikkar. Det handlar om å vere først, ha den beste saka og den beste informasjonen først, om å selge og å vere den største informanten med dei beste intervjua. Og for det ofrar Ira seg, ho sett seg sjølv i fare i denne spennande krimmen.

Grunnlaget i boka er spennande og eit anna enn me finn mange andre stader. Heksebrenning er ikkje det mest kjente temaet i norsk historie, sjølv om det ikkje er ukjent at det vart drive prosessar der heksar blei brente. Å finne dette temaet i ei moderne bok med handling i frå 2010, var ikkje bare nytt, men oppsiktsvekkande og overraskande spennande.

Drapet på likestillingsombodet, som òg har uttalt seg sterkt om fleire sakar, er ein setting eg aldri hadde tenkt på sjølv. Det er ein setting som er perfekt for Norge, som er svært opptatt av likestilling. Hekser er òg ein stor del av vår historie og å setje det saman gir ikkje bare meining, men ei handling det er lett å vere med på.

Ofra er det ikkje gøy å lese om, absolutt ikkje. Av og til held boka oss på pinebenken veldig lenge og ei lita stund midt i lurte eg på om eit av ofra var Ira, hovudpersonen. Måten å fortelje på var fin og grei, men litt varierande og litt kommafeil viss stader, men ingenting å klage på, for sjølv bør eg ikkje byrje å rette på komma, når det er ei av mine svake sider. Uansett, grei skriving, av og til for mykje refleksjon og av og til for mykje rett på og for lite detaljar. Likevel er ikkje slikt lett etter det eg har erfart, så slike småting er det bare å bite i seg.

På de positive sida, eit spennande omslag som pirrar nysgjerrigheten. Det er slik det skal vere.

For så, eit lite spørsmål, kva har omsorgsfordeling av barn med skillte foreldre å gjere med heksebrenning?
Svar får du i boka.