bokmål en gang i uka

Kjære alle sammen. Jeg har tenkt at jeg skal gjøre noe nytt som jeg aldri har gjort før, rett og slett fordi jeg ikke har hatt særlig lyst. Det å skrive bokmål synes jeg personlig egentlig er direkte kjedelig. Det er så alt for lett, alt for få spennende ord, og i tillegg bor jeg langt i fra Oslo. Og nå, når jeg skriver dette innlegget tar jeg meg hele tida i å skrive ord som "frå", "eg" eller andre typiske nynorsk-ord. For ja, dette blir et historisk innlegg på bloggen. Det er det første på bokmål. Det føles litt rart, og selvsagt litt feil.

Likevel, jeg har en veldig god grunn. I blant sitter jeg hjemme og irriterer meg over at aviser som dagbladet, VG og Aftenposten skriver bare bokmål. Dagbladet oversatte til og med en tekst, som opprinnelig var på nynorsk, til bokmål, og slike ting gjør meg rasende. Jeg forstår virkelig ikke hvorfor de absolutt bare må skrive bokmål.

Avisen Dag og Tid som er ei norsk nynosk-avis skriver nesten bare nynorsk, men de har også en artikkel på bokmål i avisa. Det er inspirasjonen til mitt plutselig bytte i dag. En dag i uka framover skal jeg skrive et innlegg på bokmål, sånn at alle bokmål-skrivere der ute slipper å irritere seg over at jeg bare skrive nynorsk. I tillegg går jeg jo frem med et godt eksempel for våre største aviser. Og sidemålet mitt blir kanskje bedre. Av en eller annen grunn får jeg alltid dårligere karakter i bokmål enn nynorsk.

Det kan være jeg glemmer meg av, og da hadde det vært fint om dere bare la igjen en kommentar på bloggen der dere skrev "Eh, Mai Lene, hvor ble det av det der bokmålsinnlegget ditt denne uka?" Kan være det ikke kommer noe, men det betyr ikke at det blir to uka etterpå. Ett i uka, skal jo ikke bli bokmålspatriot heller. Nei, nynorsk er bare et nydelig, poetisk skriftspråk som jeg elsker!

Mai Lene

bok: hver dag av David Levithan

Tenk deg at kvar einaste dag vaknar du opp i ein ny kropp. Du har ein ny familie. Du har nye venner. Du har nytt hus. Du er eit nytt kjønn, har nye kjæledyr, har ny personligdom og er i ein heilt ny situasjon. Det er livet til A. A er verken jente eller gut, ikkje feit og ikkje tynn, har ikkje kontrollerande foreldre, men heller ikkje det motsette.

Tenk deg òg at du lever etter nokre reglar som du prøver å overhalde så godt du kan, så ein dag er det ein person som får deg til å kaste alle reglane bort. Å ikkje bli for knytta, ikkje rote til ein annan sitt liv, bare leve livet til den personen du er, er reglar som ikkje tellar lenger, for A har møtt Rhiannon.

Ein dag vaknar A opp i Justins kropp. A liker ikkje Justin, ikkje bare på grunn av røyking, sjølvgod stil og ein haug med andre negative ting. Justin er tydeligvis ein dårlig kjærast, og måten Rhiannon oppfører seg på, får A til å kjenne ein gryande misbiligelse mot  kroppen og personen han er.Etter dagen som Justin er A ein annan person. Og dagen etterpå der ein annan igjen. Kor tid får han måte Rhiannon igjen, jenta som behaldt ein alt for stor del av han?

Med ei blanding av poesi og enkle setningar fortel Levithan ei heilt ny historie til ein hovudperson ein ikkje har sett maken til. Kva A er, er eigenlit umogleg å svare på. Sjølve har eg tatt me i å skrive "han" mange gonger i dette innlegget. Sidan A er forelska i ei jente, er det lett å tenke på A som ein gut, men A er jo ikkje noko spesielt kjønn, og det er spesielt med denne boka.

Forfattaren har laga liva til dei A flyttar inn i veldig på spissen. Dei er stereotype, og på ein måte tenker eg at han får dei mest spesielle typane flest gonger. Det er plutselig uvanlig mange spesielle folk i den same staten i USA. Homofile, mentalt sjuke, overvektige, jenter med uvanlig pen kropp,... De skjønner sikkert teikninga. Sjølv synes eg dette var negativt og gjorde boka litt meindre truverdig. Ikkje at ho var så veldig truverdig med ein hovudperson som flyttar rundt slik, men utanom det kunne ho vore truverdig på andre måtar.

Noko anna eg ikkje likte var dei stadige epostsamtalane dei første. Det er jo mi meining då, kanskje mest fordi eg er den romantikkaren som synes brev er det beste i ei bok. Likevel forstår eg at dette er ein måte å føre handlinga vidare på og vekke spenning, for epostane i boka er ikkje bare vanlige epostar om kvardagen. Her har dei ei djupare meining enn som så. Og epost går jo raskare, og A har ikkje tid til å sende brev og vente ei veke med å få svar.

Språklig var boka veldig bra. Skrifta var stor, og derfor gjekk det ikkje lang tid å lese boka. Den tar deg med inn i ei forteljing som du aldri har lese før. Ho er rik på tankar rundt livet, andre som person og det å vere nokon du ikkje er. Personane er satt litt på spissen, men elles syntes eg boka var veldig fin og lærerik.

Boka er eit leseeksemplar frå Gyldendal

Mai Lene

smakebit på hver dag av David Levithan

Hei,
søndag igjen.Veldig fint. Men litt typisk søndag. Eg var i selskap i går, og i dag er eg så trøyt at me skulle tru eg var i bakrus. (det er eg ikkje) Uansett, god søndag alle saman. Nå er eg klar for å dele ein liten smakebit frå ei bok eg les akkurat nå.

Eg har prøvd å setje meg eit mål om å ikkje seie noko om ei bok, før etter to hundre sider, og dessverre har eg ikkje kome så langt endå. Likevel, hver dag av David Levithan er ei spennande bok å plukke ut smakebit frå.

smakebit:

Jeg våkner.
Så må jeg finne ut hvem jeg er. Det er ikke bare kroppen - å åpne øynene å oppdage om huden på armen min er mørk eller lys, om håret er kort eller langt, om jeg er tykk eller tynn, gutt eller jente, arrete eller glatt. Å tilpasse seg kroppen er det enkleste, når man er vant til å våkne opp i en ny hver morgen. Det er livet, konteksten til kroppen som kan være utfordrende.
Hver dag er jeg en annen. Jeg er meg selv - jeg vet at jeg er meg selv - men jeg er også en annen.
Sånn har det alltid vært.

Denne smakebiten er henta frå den første sida i boka. Heile handlinga dreier seg rundt hovudpersonen A som kvar morgon vaknar opp i ein ny kropp til ein annan person. Kvar morgon er A ein ny person med nye foreldre, nye søsken og nytt hus. A but aldri same stad. A bare er.

Dette er min smakebit. Vil du legge ut ein på bloggen din? Opne boka du les i og legg igjen linken til innlegget her.

bok: mørke rom av Gillian Flynn

Alle menneske er forskjellige, og alle har noko unikt med seg i "bagasjen" i livet. I den litterære verda, er Libby Day ein av desse. Libby er kanskje den mest mutte, negative sjalu dama i Kansas City. Ein skal vere forsiktig med kva ein seier til Libby Day. Kritikk, ros, formaningar, same kva. Ho er noko for seg sjølve, og det mest fascinerande er at ein greier ikkje å vere på eit anna lag enn hennar.

Tjuefem år før Libby Day er der ho er når boka byrjar, blir familien hennar mydra. Både mora og dei eldre søstrene, Michelle og Debbie, blir brutalt drepne. Libbys storebror Ben blir peika ut som drapsmann, og Libby er med og reiser tiltale mot han. Dømt til fengsel som femtenåring blir storebroen sin skjebne.

Tilbake i nåtida til den trettieinårige kvinna på ein meter og femti centimeter, held plottet fram. Libby blir kontakta av ein klubb med eit så "passande" namn som the kill club. Trur i alle fall den heiter det, tilgi meg om namnet vart feil. Klubben består av personar som er besett av eldre drapssakar, og fleire av dei er påtrengande og direkte. Libby merkar at sjalusien aukar når ho ser at folk er interesserte i andre drapssakar enn bare hennar, sjølv om klubben har eigne folk som jobbar med drapssaka frå 1985.

Det er ei stor samling av menn og nokre kvinner som jobbar for å få Ben fri, i alle fall mange av dei gjer det, og for å oppklare saka ein gong for alle. Libby, som er i ein trang økonomisk situasjon, let seg ikkje overtale til å jobbe med saka før ho er sikker på at ho får nok pengar for det. Sjølve er ho sikker på at det var Ben, og det oppstår eit anspent forhold mellom Libby og dei fleste i klubben som jobbar med hennar sak.

Å gi seg i kast med noko så stort som ei drapssak er verkeleg vågalt. Mange amatører og eit offer som har stått midt i det til å oppklare noko er kanskje ikkje det mest smarte trekket menneska har gjort. I nåtida følgjer ein med på kva Libby tar seg til å for "oppklare" saka og sjå om Ben er uskyldig. Ho tar oppgjer med frykt og sinne, men er likevel ein veldig spesiell og kravstor person. Ho ber boka med seg, og ein forfattar som får lesarane til å føle sympati for ein slik person, skriv verkeleg godt.

Boka vekslar mellom Libby Days synsvinkel i første person frå nåtida og Patty Day, Libbys mor, og Ben Day, Libbys bror i fortida. Annankvart kapittel i frå nåtida og annankvart i frå fortida. I tillegg er annankvart kappitel i fortida med Ben, og annankvart med Patty, noko som gjer at boka har ein lett struktur å forholde seg til.

Skal eg seie noko negativt om kapitla i frå fortida, er det at kapitla om Ben kanskje er litt overdrivne eller kleine. Han er ein gut på femten med ein stor dose vilje til å gjere opprør mot familien. Mange drastiske val blir tatt, og han distanserar seg meir og meir frå familien og stiftar nye bekjentskap med dop, røyk, alkohol og "feil" vener. Litt romantikk er det òg i boka, i den grad du vil kalle ein sta og sjefete kjærast for ein romanisk person. Mange i det verkelege livet seier kanskje at jenta er guten i forholdet og omvendt. Dette kan ein få eit klart bilete av i boka. Diondras sterke vilje og måten ho styrer Ben på er kanskje ikkje veldig romantisk, samstundes som det er eit sterkt verkemiddel for å få lesarane nysgjerrige. Kva skjer med Ben? Korleis går det med han og Diondra? Kvifor let han Diondra kontrollere seg på den måten?

Det er mange tilbakeblikk på intime scenar i desse kapitla med Ben, og det er òg mange intime scenar i det som skjer "nå" i 1985. Eg tenker at nokre av dei kanskje er litt overdrivne eller unødvendige, men det er ikkje sikkert at alle andre synes det. Ein kan òg seie at Ben er ein forholdsvis svak karakter i forhold til litlesøstera si. Han har ein sterk vilje til å distansere seg frå familien, men tilknyttinga til Diondra gjer at han ikkje greier å halde på den sterke viljen ovanfor henne.

Patty er ei stressa firebarnsmor. Kapitla kan verke stressande av og til, og somme gonger drøyer dei kanskje litt vel lenge utan at det er så mykje som skjer. Derfor har nok kapitla om Ben ei sterka forteljingsevne enn kapitla om Patty. Me blir meir nysgjerrige på kapitla om Ben enn dei om Patty, sjølv om kapitla om Patty tar seg opp i løpet av boka.

Språket er det ikkje noko å seie på, og måten å fortelje på er fengande og gir ein lyst til å lese vidare. Noko eg likevel vil peike litt på er at drapsmetodane er litt overdrivne, og om noko slikt hadde skjedd i det verkelege livet er kanskje tvilsamt. Nå veit ein aldri, men for meg verka både drapsvåpen og drapsmetodar i boka veldig oppdikta og uverkelege. Likevel er det ikkje noko som gjer at leseopplevinga blir mindre. Dette er bare ein lite detalj ut frå det store bilete med konfliktar, drap, oppklaringar og andre saker som skjer i boka.

På ei viss tid kan ein føle at det skjer for mykje, men rett før det er i ferd med å bikke over grensa "for mykje" tar det seg inn igjen og lesaren vil puste letta ut over at det ikkje blir endå meir å forholde seg til. Boka er psykologisk veldig intensens for somme, og den kan vere både grotesk og fæl i visse delar. Viss du er litt var blod og drap og groteske handlingar, er ikkje dette boka eg først og fremst ville anbefale. Likevel, for dei som tåler slike ting, er dette er bok som bør lesast. Den tar deg med inn i ei forteljing som har fleire faktorar og ein løysning på ei sak du ikkje kunne funne ut utan å lese boka frå perm til perm.

Kva er ein god bokbloggar?

Først og fremst: Bokbloggartreffet i går var supert, og det å kunne kople eit ansikt til bloggarane var supert. Syntes at det å møte dykk var heilt fantastisk, så er det sagt.

I "etterkant" av treffet i går, klokka 16:00, var det duka for debatt om bokbloggarar si rolle i dag, for å gjere titelen på debatten litt lettare. Me kan ikkje seie at debatten raste akkurat, fordi dei verka forholdsvis einige. Det er i ettertid debattane har rast rumdt forbi på bloggane, men ikkje om det debattane eigenlig var om.

Mykje av det som vart sagt i går kjente eg var litt provoserande. Nå er det absolutt ikkje slik at eg skal legge blogginga på hylla etter i går, tvert i mot, men mykje av det under debatten går i retning av at : "Ikkje alle som bloggar er like flinke som dei trur dei er" Å seie at eg følte meg truffen er kanskje litt sant. Likevel følte eg ikkje det var nokon direkte anklager.

Det blei snakka veldig mykje om at mange bokbloggar, inernasjonalt og nasjonalt, er dårlige. Likevel blei det aldri nemnt noko spesifikt. Dårlig kan vere så mykje. Det kan vere bare dårlig, dårlig i forhold til eller at bare noko på bloggen er dårlig. Eg vil seie at å sitje der og seie at "Det finnes mange dårlige bokbloggar" er litt over kanten.

Alle som bloggar om bøker har sin eigen måte. Me er amatørar, me får ikkje betalt for å blogge og me har vår eigen skrivestil. Det kan vere at dei første vekene og månadane med blogging er litt falmande for å finne ut korleis du vil gjere det, men alle har til sjuande og sist sin eigen stil. Å sitje og seie at mange bloggar er dårlige og at det er mange som gjer feil var ein ubegrunna, unyttig påstand. Eg er sikker på at eg ikkje var aleine om å sitje i salen og tenke: "Synes dei min er dårlig?"

Å blogge handlar om å utvikle seg. Du utvilkar deg etter kvat som tida går. Alle skriv på ein eigen måte. Eg skriv nynorsk, prøver å skrive litt nærare bokmål på bloggen enn det eg hadde gjort i ein vnalig skuletekst, utan at det går over streken. Eg skriv på den måten eg liker, og eg skriv slik er vil. Det er eg sikkert ikkje aleine om. Me kan ikkje velje korleis me vil skrive etter korkleis andre skriv. Det går ikkje.Me må skive på den måten me kan og føler oss komfortable med.

Alle som har sett debatten som har føregått både på nett og på bokbloggartreffet: Ikkje tenk at "min blogg er ikkje god nok, for det er den, bare det er DU  som skriv og ikkje nokon andre. Det er viktig.

Noko eg er delvis einig med folk i, er at det blir blogga om mange dårlige bøker, men kan vere eg synes ei bok ikkje er god. mens andre synes det. Derfor er det feil å seie at me bloggar om dårlig litteratur, for det er deira meining og ikkje den som bloggar positivt om det.

At me bloggar om bøker som kanskje ikkje hadde fått så mykje merksemd elles, blei på ein måte framstilla negativt i går i debattem, men eg synes det er bra. Alle forfattarar har rett til å bli sett, og kanskje det faktisk er ei god bok som ikkje så mange har oppdaga.
Fifty shades of grey kan eg vere einig med dei i at har kome litt for mykje fram på nettet, til å vere ei slik bok, men eg har sett både negative og postivite omtalar om boka, og det å setje oss i ein bås som dei som liker denne boka blir òg feil. Det er akkurat som med andre bøker, me har delte meiningar og skriv ulike omtalar.

Likevel var eg fullstendig einig med dei i ein ting, og det er på eit område der eg har stort forbetringspotensiale. Nemlig det med kommentarar, å ikkje bare skrive "fin omtale" eller "Eg har ikkje lese boka, men den står i hylla." Litt betre tilbakemeiningar kan vere betre. litt meir utfyllande. Seie kva du syntes var bra i ein omtale eller eventuelt seie "Det syntes eg du kunne gjort på ein annan måte." Sjølvsagt må me ikkje angripe personar og bare skrive negative kommentarar til dei heile tida, men det å kanskje skrive litt meir utfyllande omtalar kan vere ganske gildt. Stille litt spørsmål om boka du lurer på osv.

Det å kunne debattere slik som dette i bokbloggarsamfunnet er sunt. Få litt temperatur, bare det ikkje går utover det nokon synes eg greit. Debatten i går halt seg på mange måtar innanfor grensene utan nokre ubegrunna påstandar. Dei som sat i panelet var flinke, og bloggarane der er flinke. Likevel synes eg at det å av og til tenke litt gjennom det ein seier kan vere lurt for at andre ikkje skal misforstå.

 

eg skal lese lobotomisten!

For bare nokre veker sidan var eg heilt klar på i eit innlegg at lobotomisten av Eririk Huseby Sæther var den siste boka i denne verda eg skulle lese. Eg var heilt sikker på at eg aldri kom til å lese boka, sjølv om eg la til eit lite (eg trur) før aldri. For å seie det sånn, eg var sikker på at eg ikkje hadde mage til det, og det veit eg framleis ikkje om eg har, men det finn me ut.

Nokre dagar etter dette innlegget fekk eg ein koselig epost, og av alle personar det kunne vere frå, så var det frå ERIK HUSEBY SÆTHER. Det var ei litta stund eg bare sat heilt himmelfallen og såg med store auge på den. Og det er på grunn av den eposten at lobotomisten  akkurat NÅ ligg (signert!) oppe på nattbordet mitt, klar til å bli lese. Utfodringa eg har fått er at eg skal lese minst 150 sider i boka. Ikkje så vanskelig, men nok til å sjå korleis boka er.

Etter kvart som eg har vendt meg til tanken, så har eg funne ut at det høyres jo interessant ut. Eg tenke først at det verste som kunne skje var at eg måtte ete i meg ord for ord av det eg har skrive før, at eg la ut ein omtale med masse ros og skryt av boka, men det er kanskje ikkje det, for det er jo nå at eg et i meg alle orda eg har skrive. Bare sånn på førehand så ingen skal sitje å tenke: "Var det ikkje ho som..." osv. Det verste som kan skje er eignelig at boka er skikkelig DÅRLIG og at eg slit meg gjennom 150 sider, men nå trur eg heller ikkje at ho er dårlig. Eg skal starte på sida med opent hjarte og opent sinn, så får me sjå om det blir meir opent eller om døra stenger seg heilt for all framtid.

Eg håpar eg varmar opp litt med den boka eg les nå, som er forholdsvis grotesk. Grotesk er bra, bare det ikkje blir overdrive eller for detaljert. Grotesk er bra i riktige vendingar og med eit riktig språk. Då kan det lage spenning.
Eg må lese ferdig boka eg les nå først, og så ligg lobotomisten der og nærast skrik om å bli opna. Og det skal ho, og nå har eg utfordra meg sjølv endå meir: 200 sider før du seier eit einaste stygt ord om boka! Å halde munn er så vanskelig av og til, plutselig glipp det litt ut, men nå skal de ikkje få høyre ei einaste meining før etter 200 sider! Så har eg kome langt uti før eg byrjer med positive tirradar eller negative ord. Då kan eg verken dømme eller rose boka opp i skyene, før eg er heilt sikker.

Eg har òg fått ein annan gledelig epost i frå Commentum Forlag om at eg kjem til å få eit leseeksemplar av stryk meg over håret  av Agnes Lovise Matre. Eg gler meg så til å lese den boka. Ho verkar så interessant.

Guro er en vellykket karrierekvinne fra Bergen. På utsiden er alt tilsynelatende bra, men Guro lever i sitt eget personlige helvete. Hun lider av bulimi, og legen ber henne om å ta tak i sykdommen sin, om ikke så vil hun dø. Hun bestemmer seg for å trosse legens råd, og heller reise bort i håp om at tingene vil ordne seg av seg selv.Hos Marie, en eldre kvinne, i den lille fjellandsbyen Callian i Provence, møter hun for første gang noen som ser henne og lytter til hennes historie. Midt i lavendelduft, god mat og vidunderlige viner, lengter Guro etter å få ta del i livet fullt og helt. Kroppen og tankene hennes sloss om å ville nyte dette vakre, samtidig som hun straffer seg selv for at hun nyter det. Fortvilet merker hun at fortrengte minner fra fortiden dukker opp igjen. Guro kjemper en indre kamp om å våge å slippe noen andre inn, løsrive seg fra fortiden og søke trøst der hvor hun aller minst venter å finne den.

Det var då mi lille oppdatering i dag. Lobotomisten etter mørke rom.

Åja, det stemmer, det blir bokbloggartreff i helga på meg òg...

oppsummering lesemånaden i august

Kva skjer? Mai Lene er ti! dagar forsein med oppsummeringa si, for første gong sidan 2012 byrja. Det er faktisk sein. Har ikkje vore meir enn to eller tre dager forsein, om eg har for sein i det heile tatt. Uansett, august var ingen bra lesemånad. Den var heilt okay. Fire bøker er heile okay, men langt i frå så bra som tidligare, men det var ein veldig fin månad sånn elles med starten på vidaregåande og fødselsdagen min.

I august las eg, som sagt fire bøker.(høyrte ei, las tre)

det du ikke ser av Katherine Webb

et sommereventyr av Elin Hilderbrand

arven av Katherine Webb

barnepiken av Katherine Stockett

Bøkene av Katherine Webb, arven og det du ikke ser var forholdsvis gode, men ikkje i nærleiken av dei beste historiske romanane eg har lese. Dei var god underhaldning og interessante, men eg har lese langt betre. Som til dømes barnepiken som var ei heilt fantastisk bok. Fengande, god, sterk, lærerik, humoristisk og alle andre spennande ting som høyrer til kategorien alle gode ingredienser i ei bok. Dei som ikkje har lese denne boka endå bør gjere det. Et sommereventyr var den verste boka denne månaden, og var langt i frå god eller interessant. Merkelig nok var den fengande, og eg ville avslutte henne, men eg likte henne ikkje.

7 jenter, 0 gutar. Dårlig vane er vond å vende.

Land etter forfattar

USA: barnepiken, et sommereventyr

Storbritania: det du ikke ser, arven

Landa forfattarane tok meg med til:

USA, Storbritania.

(Mangfaldig... hehe)

Bøker eg ikkje fekk lese

Å orkar ikkje å nemne alle...

Mål vidare:

Lese når eg får tid

ein smakebit på mørke rom av Gillian Flynn

Nå er det søndag igjen, og det er kanskje på tide med eit nytt innlegg med ein smakebit. Den som står bak dette fantastiske konseptet er Mari på flukten fra virkeligheten. Du deler nokre linjer i frå boka, som ikkje avslører noko, og legg så igjen linken til innlegget her.

Dette er boka eg les nå, mørke rom av Gillian Flynn. Kort fortalt er det om Lizzi Day, ei ganske mutt og usjølvstendig og merksemdstrengande dame i byrjinga av trettiåra. Då ho var sju år myrda storebroren, Ben, familien hennar, og nå, ved hjelp av ein flokk menneske som liker gamle mysterier, har ho byrja å tenke tilbake på det igjen.

Eigentlig er hovudpersonen heilt ufordragelig og sjølvopptatt, men ein må bare vere på hennar side. Gillian Flynn skriv på sin heilt eigen måte. Eg las åpne sår av forfattaren i juli, og det var ei fantastisk nervepirrande bok, og i ettertid har eg alltid lurt på korfor eg aldri byrka på grøssarane då eg var liten.

Smakebiten i dag er henta frå side 16-17

"Er det ingen penger igjen?"
Jim Jeffreys ristet bedrøvet på hodet og begynte å salte den nye ankomne biffen, med blodet samlet rundt den som en dam av knallrød saft.
"Hva med nye donasjoner - det er ikke lenge til 25-årsjubileet" Jeg kjente en ny sprut av sinne for at han hadde tvunget meg til å si det høyt. Ben påbegynte drapsraidet sitt rundt to om natta den tredje januar i 1985. Datostemplet på massakren på familien min, og her satt jeg og så framtil det. Hvem sa sånne ting. Hvorfor kunne det ikke i hvert fall vært fem tusen dollar igjen?
Han ristet på hodet på nytt. "Det er ikke mer, Libby. Hvor gammel er du nå? Tretti? En voksen kvinne. Folk har lagt det bak seg. De vil hjelpe andre småjenter, ikke..."
"Ikke meg."
"Dessverre ikke."

Litt sjølvoppteken kanskje? Donasjonar frå folk som synes synd på henne 25 år etter drapa? Ho er noko for seg sjølve.

 For å sjå andre smakebitar, gå her.

Ha ein fin søndag vidare.

bok: det blå rommet av Susan Henderson

Juritzen forlag 2012
322 sider
up from the blue: A novel

Det blå rommet av Susan Henderson er både trist, god, fengande og opprivande. Å sjå ei forteljing i frå synsvinkelen til eit barn er utruleg lærerikt og og meir spennande enn du skulle tru, fordi tankane til eit barn er så forkjellige i frå ungdommar og vaksne sine. Tankane og kjenslene eit barn kan ha rundt forskjellige foreldre, korleis dei er, oppfører seg og kor tilstadeverande dei er kan vere så mange, og hjå Tillie møter du eit barn som har nok å stri med.

Tillie elsker mora si. Ho elskar når mora kjem inn til henne på kveldane med ein kopp varm drikke på senga og breier over henne. Mora med raudt hår og fargerike idear er ufeilbarlig for Tillie. Derfor er det trist for Tillie at ingen andre liker henne. Ikkje naboar, ikkje kollegaen til far, Anne og til og med ikkje resten av familien. I alle fall ikkje like mykje som Tillie.

Tillie, faren, mora og Phil flyttar frå huset dei bur i til Washington, fordi faren til Tillie driv med noko viktig innanfor forsvar og navigasjon. Men i mellomtida, mens dei andre pakkar og flytter seg sjølve og sakene til Washington DC må Tillie vere hjå Anne. Ho liker ikkje Anne, som skal prøver å vise Tillie kor flink faren hennar er, kor viktig det er at Tillie er snill pike og ander saker som Tillie synes er uviktige. Noko av Tillies motstand til Anne grunnar òg i at Anne heile tida prøver å anstrenge seg for at Tillie skal ha det bra, prøver å vere oppmerksam og vise omsorg.

Når Tillie kjem til Waschington er ikkje mora der. Faren og Phil er der, i god forfatning, men ikkje mora. Tillie spør og grev, ho utforskar huset saman med veninna Hope og ho prøver å tenke gjennom kva som er sannsynlig. Ingenting er viktigare enn å finne mora, og ein dag gjer ho det, men ting er ikkje alltid som ein trur først.

Mange år seinare er Tillie gravid. Ho er har rier, ringen faren og kjem seg til sjukehuset. Inne på sjukehuset kjem minner frå barndommen tilbake. Minner om mora, barndommen, faren og Phil. Det er bare tre eller fire kapittel som føregår i "nåtida," men likevel synes eg at det avgjerande for om boka var god eller ikkje. Korleis Tillie hadde det etter dei traumatiske opplevingane i barndommen er på mange måtar viktig.

Tenk deg at ein forfattar skriv ei bok om ein som blir mobba, tenker på sjølvmord og har eit vanskelig liv. Viss denne personen på ein eller måte blir redda før sjølvmordet skjer, er det ikkje då litt greit å vite korleis han eller ho har det kanskje ti eller tjue år etter? Har dei det framleis vanskelig? Har dei kome over det? Går dei til psykolog? Har dei familie eller ikkej? På mange måtar seie dette kor påverka ein person har av fortida, og det liker eg i boka. Derfor synes eg at dei få kapitla med Tillie som vaksen var noko som krydra boka meir enn ein skulle trudd.

Boka er veldig lett skriven. Sidene er litt over tre hundre, og det skal ikkje meir enn nokre dagar til for å komme seg gjennom, viss det ikkje er nokre veldig travle dagar vel og merke. I og med at nesten heile boka er skriven frå synsvinkelen til eit barn er orda lette og ordforrådet er ikkje det beste, men det gjer ikkje noko. Eit barn høyrer ikkje til å bruke vanskelige ord, og derfor er det meir verkeleg med enkle ord og eit litt mindre enn normalt ordforråd.

Eg synes at forholdet mellom Tillie og dei andre i familien er ganske spennande. Faren verkar på ein måte fråverande, sjølv om det ikkje står med reine ord nokon stad i teksten. Han er veldig ordentlig på ein måte som gjer at me, gjennom Tillie sine tankar, mislikar han litt. Phil er den som skal tilfredsstille faren. Han er rolig, gjer som han får beskjed om og protesterer aldri. Likevel er overflata bare løgn, for temperemantet kjem tydelig til uttrykk av og til. Særleg når mora blir nemnt eller Tillie rosar mora. Tillie har eit nokså bra forhold til både faren og broren. Kanskje ikkje veldig sterkt, men faren slår henne ikkje, broren mobbar ikkje og sånn sett er livet bra.

Det som gjer at alt dette får ein skugge over seg og det høyres litt verre ut enn det er, er det at Tillie lengtar etter mora. For henne gjorde ikkje mora noko gale. Dei mørke sidene til mora blir lyse og positive for Tillie når ho er frå mora. Kjærleik gjer blind er vel noko som heng saman med dette. Og når alt dette "positive" mora gjorde mot Tillie, er alt som er forksjellig i frå dette "negativt" for henne. Faren og broren greier ikkje å fylle opp plassen mora har, og dette utgjer ein viktig faktor for at boka skal bli bra.

Mange av personane blir framstilt veldig stereotype, men for ein gongs skuld er det postivit. For når du skriv gjennom synsvinkelen til eit barn, skal du "tenke som eit barn." Barn sorterer ofte i dum og grei. Kanskje du har fått litt meir perspektiv på ting når du er sju år, men det er framleis ein alder der dei du ikkje liker er dumme og det bare er negative sider du forbind med dei, mens dei du liker har bare positive sider. Særleg om du har opplevd mykje tidligare i livet. Dei einaste som ikkje blir heilt svartmåla er faren og broren, mens Anne, kollegaen til far, er "dum" og mora er "grei" for Tillie.

Boka har ikkje noko spesielt spenningspunk, det er ikkje noko klimaks, men eg saknar det ikkje så veldig heller. Kanskje litt, men du ser kva som kjem på ein måte, men på ein annan måte ikkje. For korleis går det med Tillie, kvar skjer mellom henne, faren og Phil, kva tenker ho når ho blir eldre?

Dette er ei bok om tankar som er heilt naturlige for barn når ein av foreldrene plutselig blir borte. Spørsmåla Tillie sit inne med er eg heilt sikker på at andre barn òg av og til vil spørje om. Sjølv om barn på sju, åtte, ni år er flinke til å forstå, kan spørsmål som dette vere vanskelige. Alle normale barn lurer på kva som skjer når ein forelder blir borte, men dei er ikkje dumme som ikkje forstår. Likevel trur eg at noko av feilen dei vaksne i denne boka gjer er at dei ikkje fortel Tillie noko. Tillie skal vere uvitande. Ho tåler det ikkje. Eg trur barn må få høyre sanninga, om enn ikkje den brutale og absolutt alt, så ein liten del, for viss ikkje blir dei gåande rundt og gruble på kva som skjer.

vinnaren av giveawayen er kåra!!

Nå skal eg vere så kjip at eg skal tatle meg vekk i byrjinga av innlegget, sånn at de må gå inn på bloggen min, rulle litt ned på sida og sjå nederst kven det er som har vunne for å sjå om det var deg... Kan jo seie at det var rundt tjue som meldte seg på. Nokre hadde ikkje noko særleg forhold til lydbøker, mens andre hadde. Dar har vore spennande å lese om det, og sjølv så har eg eit ganske sterkt forhold til lydbøker, fordi eg elska å høyre det i bilen som barn. Særleg Svein og rotta og det store gavekaoset var det veldig gøy å høyre på under lange bilturar.

Men nå er det klart til å seie kven som vann...

.........

LENE PÅ LENES BLOGG!

Gratulerer så mykje til deg. 
Viss du sender meg ein epost til mailene.haeaak@gmail.com så skal du få tilbake ein epost med gratis nedlastning av lydboka.

boktema hos Anette, framtidige favorittar og litt anna som eg ikkje har fortalt om...

Hei, hei. Akkurat nå sit eg sjuk og slakk i godstolen i stova og prøver å mikse saman eit innlegg, bare for å vere litt pliktoppfyllande i alle fall. Nå har eg jo tid. Nå har eg vore borte i frå skulen i to og ein halv dag og føler liksom at eg ligg milevis etter klassa på mange område, sjølv om eg sikkert ikkje gjer det, for eg har lese litt då. I tillegg har vore på forskot før, så nå er eg kanskje "a jour" eller ein smule på etterskot. Trur det skal bli lett å ta igjen.

Eg er bare superglad for at det var denne veka og ikkje neste eg blei sjuk. Uff, då hadde det vore gale. Neste veke er det ein naturfagsprøve som ventar, ja då, og i tillegg skal eg til Oslo på bokfestival. Dessverre ikkje på bokbloggartreff, men det er mykje anna som blir gøy. Til dømes at Hislop kjem og signerer bøker, og det same gjer Linda Olson. Derfor har eg valt to framtidige favorittar i dag ut frå kva bøker eg MÅ kjøpe neste veke!!

framtidige favorittar denne veka:

Synes denne boka høyres ekstremt bra ut. Fin og kanskje litt trist. Tapte minner, venskap og Sverige høyres som ein fin kombinasjon. Boka skal vere om ein lege, Marion, på New Zealand som blir kjent med ein liten gut, og det utviklar seg venskap. Veremåten til guten vekker minner hjå Marion frå Åland og bestefaren. For å finne ut meir kan du trykke på biletet.
Synes boka høyres fantastisk ut, og har hatt lyst til å lese henne sidan eg gav henne bort i giveaway. Og giveaway, hehe, trekninga kjem i løpet av helga, så følg med!

Tråden er den siste boka til Victoria Hislop som til nå er utgitt, og denne gongn føregår handlinga i Hellas i Tessaloniki. Ein gresk student i London kjem tilbaket til byen kor besteforeldra bur, og saman fortel dei historia si til han. Forr å finne ut meir kan du trykke på biletet.

Eg gler meg så utrulig mykje til å lese tråden. Romanane til Hislop er veldig fengande og interessante, og ingen skriv som henne. Hjemkomsten var bra, øya var betre enn hjemkomsten, då blir kanskje tråden best?

Framtidige favorittar er ei spalte på bloggen til bokelserinnen kvar veke der du skriv om bøkene du vil lese og gler deg til å lese.

Boktema hos Anette er eg ein dag for seint ute med denne veka, men eg blir med likevel, og temaet denne veka er min favorittforfatter på bokstaven J.

Favorittforfattarar plar vere ganske enkelt, men på J er det ikkje det. Eg har lese bøker av forfattarar på J, men kanskje bare ei bok av kvar av dei, og det er kanskje ikkje nok til å gjere dei til forfattarar. Derfor blir det ei lita samling av forfattarar eg i det minste har lese ei bok av som har vore gode.

Lisa Jewell

Lisa Jewell blei født i London i 1968 og står bak mange populære "chick lit"-bøker. Nå bur ho i London med mannen og to barn.

omslaget på boka er fantastisk!

Boka eg har lese av Lisa Jewell er the making of Us, ei engelsk bok om tre vidt forskjellige mennneske som bare er knytta saman gjennom ein ting, rettare sagt gjennom ein mann, for det dei har til felles er faren som har gitt sæd for at dei skulle bli født, gjennom ein klinikk. Me får lese historier gjennom alle tre sine synsvinklar, og det er bare romantikk og kjærleik innblanda.
Les min omtale på den engelske bloggen min her.

Jostein Gaarder

Jostein Gaarder er ein norsk forfattar som står bak fleire romanar og barnebøker, blant desse kabalmysteriet, Sofies verden, appelsinpiken, i et speil i en gåte, det spørs og julemysteriet.

nydelige ilustrasjonar, Vil ha!!

For meg er det julemysteriet som er viktig av denne forfattare, Kabalmysteriet ligg klar til å lesast, men eg har bare lese julemysteriet til nå. Til gjengjeld elsker eg boka, og kvar advent må ho fram, utan unntak. I alle fall dei siste åra. Det er ikkje julemysteriet som er boka i frå advent i barndommen. Det er framtidslandet, men likevel er det ikkje jul utan julemysteriet. Det er noko heilt særeige med boka som gjer at ein bare må like henne. Dessverre har me ein uilustrert versjon, men eg har så lyst til den illustrerte det er bilete av ovanfor. Hadde me bare sett denne boka før me kjøpte den andre...

Jane Austen

Eg har bare lese ei bok av Jane Austen, men det var nok til å gi meirsmak. Etter den eine boka gjekk ho rett opp blant favorittforfattarar på denne bokstaven!


Stolthet og fordomvar ei fantastisk bok. I byrjinga var eg litt skeptisk og trudde eigentlig det var noko romantisk tøv, men så var det ikkje det. Historia om dei fem Bennet-søstrene, mr Darcy og resten av overklassa på den tida er ei flott bok som eg er så heldig at eg har i bokhylla mi, men på engelsk. Eg kan framleis namnet på søstrene på rams frå eldst til yngst (las henne jo i juli, men eg trur det kjem til å sitje.) Jane, Lizzy (Elizabeth, som er hovudperson), Mary, Kitty (Kathryn) og Lydia. Synes nok at Elizabeth er den beste og flottaste personen i boka, bortsett frå Jane. Jane er så god og snill og vil ikkje dømme nokon, men Elizabeth er kanskje ein meir realistisk karakter på mange måtar. Uansett, skal ikkje byrje å tolke karakterane til Jane Austen nå.

Kan jo fortelje at boktema hos Anette er ei spalte på anettes bokboble kvar veke. Me får utdelt eit tema og skriv ut frå det.

Ha ein fin fredag vidare og ei god helg folkens.

bokomtale av litlesøster

I dag har litlesystera mi Karina skrive ein bokomtale på bloggen min.

Maltersergåten

Av: Jørn Lier Horst

En av Oslos største gullsmedforretninger blir tømt for varer under et innbrudd. Gjerningsmennene får med seg nesten 20 kilo rent gull, flere kostbare smykker, og ikke minst den verdifulle Malteserklokken, som alene er verdt over 5 millioner kroner. Ranerne blir tatt, men ikke hele utbyttet kommer til rette, blant annet er Malteserklokken fortsatt borte. Sporene leder til den ufyselige Levi Hildonen og Skutebukta. Vi følger vennene Cecilia, Leo, Une og hunden Egon i en nervepirrende jakt på å få løst gåten, og det dukker opp både rømte fanger, mystiske gjester, en død mann, bortgjemte dagbøker og gamle, spennende irrganger i mørke bunkerser fra krigens dager.

Maltesergåten er med i ein serie, der dette er bok nr.2. Den første boka heiter Salamandergåten. Ho  er og veldig god. For å forstå samanhengen i boka bør ein lese Salamandergåten først.

Maltesergåten er ei veldig god bok som passar for dei som liker krim, men synest slike som «Marg og Bein» er litt for skumle. 

"La oss ikke jage etter lykken med slik fart at vi glemmer å være lykkelige"

Første ting eg må fortelje dykk: I DAG SLUTTAR GIVEAWAYEN, AKKURAT NÅ!

Dette er kanskje det mest personlige innlegget som nokon gong kjem til å bli skriven på bloggen min, utan at det betyr at alle løyndommar og tankar skal bli vist for resten av verda. Det betyr at eg skyldar alle ei forklaring om kvifor eg nesten aldri bloggar lenger og lagar omtalar osv.

Som sikkert dei fleste har fått med seg dei siste vekene, har eg nettopp byrja på vgs, og det har vore fantastisk gøy, og eg går i ein super klasse. Det er mange kjekke folk, og eg er eit skritt vidare. Likevel er det noko med haust og skulestart som gjer at du plutselig blir mykje meir trøyt og har null energi. Me svevar, og så detter me ned igjen. Etter ein lang og god sommarferie blir det stritt med skulestart igjen. I sommar og i vår slukte eg mange bøker ved å lese på kvelden eller i helgene, men nå orkar eg ikkje. På kveldane går eg rett opp på rommet, les eit lite avsnitt i bibelen og sovnar. Eg orkar ikkje å lese før eg går til sengs heller, eller så har eg ikkje tid, fordi eg er på styremøte eller på ungdomslaget eller noko anna. Eller så har eg lekser å gjere.

I helgene er eg heilt kaputt! Ei veke på skulen tappar deg verkeleg for all energi, og i tillegg til skulestart har eg nå starta med dans, piano, styremøte her og der, Hå Krfu og vore med på eit arrangement inne i Stavanger. På toget har eg ofte høyrt på lydbok, men eg får ikkje mykje tid. Det er skikkelig kjedelig å vere sliten all the time. Og tidligare i sommar kunne eg sove til ti i helgene, stå opp og slappe av, og så vere opp leeeeeeenge. Det går ikkje lenger.

Derfor har eg ikkje fått lese ut boka eg har haldt på med heile veka, og eg har heller ikkje høyrt på lydboka, lese i Alice i Wonderland, deltat i smakebit på ein søndag, framtidige favorittar og boktema hos Anette. Eg har rett og slett ikkje overskot nok. Eg skriv dette innlegget for å seie at omtalar kan det bli smått av, og det same med lesing. Veka som kjem nå er tettpakka med program.

Måndag: Skule til 13:20, lekser, rydde rommet (og rommet er bomba)
Tysdag: Skule til 15:00, lekser, piano
Onsdag: skule til 13:20, lekser, dans, møte med søndagsskulen
Torsdag: skule til 14:10 lekser, rydde rommet
Fredag: skule til 14: 10 og eventuelle lekser og slappe av
Laurdag: jobbing frå 11:00-23:00 Selskap
Søndag: sove, slappe av, lade opp

Kanskje verkar det ikkje mykje, men etter at du har gjort alt dette er du stuptrøyt. Eg lovar deg. Og helgene framover er tettpakka. Jobb, bokfestival, jobb, jobb, jobb og haustferie. Puh.

Og så til hovudpoenget. Eg blir glad viss eg når målet mitt om 96 bøker dette året, men førebels er eg fire bøker bak og orkar ikkje å gjere noko med det. Eg har forventningar til meg sjølv, men eg trur eg bør ha litt færre. Eg trur at eg skal bli glad kvar gong eg les ei ny bok, og eg trur at eg skal lese bøker i ein fart eg orkar og ikkje tenke på "goodreads" og mål for 2012 osv.

Derfor blir det litt stille på bloggen. Orkar eg å lage eit innlegg gjer eg det, men viss eg ikkje orkar gjer eg det ikkje. Om det blir meir enn eit innlegg i veka kan eg ikkje seie, og førebels tvilar eg på at det blir så mange. Som det står i overskrifta: "La oss ikke jage etter lykken med slik fart at vi glemmer å være lykkelige." Eg vil vere så lykkelig som mogleg her og nå og ikkje jage etter den lykka det hadde vore å ha lese 96 bøker på eit år. Då ville eg vore lykkelig i ein augeblink, men ikkje mens eg dreiv på, for eg vil lese for å ha det gøy, ikkje for nå noko. Sjølv om det er gøy å lese mange bøker, er det ikkje gøy å lese så mange at du blir heilt utsliten mens du held på.