Bok: en svunnen tid av Kate Morton

"Det begynte med et brev. Et bred som hadde vært borte lenge, som lå og ventet et halct århundre i en glemt postsekk på det mørke loftet i et helt alminnelig hus i Bermondsey..."

Edie Burchill og hennes mor har aldri stått hverandre nær. Da et bortkommet brev ankommer femti år for sent, begynner Edie å mistenke at moren har en hemmelighet som kan forklare hvofor. Returadressen på brevet lyder Milderhurst slott, Kent - og nettopp her begyner Edie utforskningen av morens fortid. 

Ved å kjøre arbeidsgivaren, ein forlagsdrivar, sin bil ender Edie tilfeldig opp ved Milderhurst slott, som mora har nevnt i forbindelse med noko ho fortalte i frå fortida. Edie har lyst til å vite om mora si framtid og korleis ho kom til Milderhurst for så mange år sidan, og nå har ho sjansen

På Milderhurst bur tre gamle søstre, eit par tvillingar Percy og Daffy Blythe, og deira mange år yngre litlesøster, Juniper Blythe. Desse tre søstrene bærer veldig mykje av historia i boka og er viktige roller i fortida til Merredith Burchill, Edies mor.

Boka var litt treig byrjinga og kanskje ut dei femti første sidene, utan at eg veit kvifor eg syntes det, og eg skal ærlig innrømme, at ei lita stund vurderte eg å legge henne i frå meg. Likevel er eg litt for sta til det, og sidan det var Kate Morton, sidan det var gode omtalar av boka andre stader og sidan eg har gleda meg til å lese en svunnen tid kjempelenge nå, så las eg ho ferdig.
OG EG HAR IKKJE ANGRA!

Den fengar, og eg gjekk så inn i boka at eg kjente det veldig kvar gong noko gale skjedde med ein person og eg kunne lik så godt ha stått rett på sida av dei det handla om, for alt var så verkeleg. Edie, hovudpersonen, likte eg veldig godt, men mest fascinerte dei tre søstrene på slottet meg. Det var vel mykje av meininga, men eg trur det var meininga at Juniper skulle fascinere mest, men eg blei mest opptatt av Saffy, den svake delen av tvillingane. Percy, som var bestemt, streng og ikkje like fantasifull, hadde eit grep om tvillingen, noko som gjorde meg interessert.

For kvart ord, setning og avsnitt du les etter hundre sider kan du sjå for deg alt. Dette er mysteriet om ei mors fortid, opphavet til ei forteljing, familien på eit slott og ein gammal kjærastehistorie, som ikkje vare fengar, men FENGSLAR. Hendene mine kunne nesten vore limt til boka og sidene.

Eg vil bare ta med eit sitat i frå boka til slutt.

"Vennligst vær klar over at her i huset er det ingen mismodige tanker og mulighetene for nederlag interesserer oss ikke. De eksisterer ikke."

Frå Churchills dør

Syntes det var stilig. Det står i boka at dette skiltet hang på statsminister Winston Churchill si dør  under 2. verdskrig. Ganske stilig og for ei holdning. Eg likte det veldig godt eg.

Ha ei fin veke vidare!

Bok: den glemte hagen av Kate Morton

1913 Etter en strabiøs sjøreise fra England til Australia blir en liten pike funnet forlatt. Alt hun kan huske fra reisen er at en mystisk kvinne, som hun kaller Forfatterinnen, har lovet å passe på henne. Men Forfatterinnen er sporløst forsvunnet.

1975 Nell er blitt en eldre dame, og reiser til England for å finne sannheten om foreldrene sine. Hennes søken fører henne til Cornwall, og det merkelige godset Blackburst, som en gang tilhørte den aristokratiske Mountrachet-familien.

2005 Nell dør og barnebarnet hennes, Cassandra, får en overraskende arv. Det lille huset Cliff Cottage på eiendommen til Blackburst Gods er beryktet blant lokalbefolkningen for sine hemmeligheter. Men det er her i Cliff Cottage, og i det lille husets glemte hagen, at Cassandra løser det gamle mysteriet om den lille, forlatte jenta.

Eg veit ikkje kva for ei av bøkene til Kate Morton, som eg har lese, som har vore best. Den glemte hagen og tilbake til Riverton er ganske jamnbyrdige etter mi meining, og dei er vanskelige å samanlikne på ein måte, for handlinga er så vidt forskjellig, utanom at på både Riverton Gods og på Blackburst Gods er det løyndommar, spenning og ein del spesielle folk.

Heile handlinga i boka facinerte meg og måten ho var oppbygd på. Eg elsker alt i frå spenninga rundt alt som skjer, til personane som Kate Morton har skrive om. Eg veit sjølv, sidan eg skriv mykje, at ein person skal ha ein personlegdom som er interessann (ikkje kjedelig), men dei skal heller ikkje ha eit perfekt liv, perfekt kroppsfarsong og gjere alt heilt riktig. Nancy Drew - og James Bond - personar finnes ikkje, og derfor så skal alle vere så menneskelige som mogleg for at dei som les skal like dei, og dette meistrar verkeleg Kate Morton. Personane hennar har alle noko spennande med seg, men ingen er "for perfekte."

Dette er ei bok det er verdt å lese, og med denne fengande skrivinga, handlinga og desse personane tek det ikkje langt tid å pløye seg gjennom nesten 600 sider. Boka anbefales på det sterkaste.

Andre som har laga omtale av denne boka er: (sidan eg ikkje skriv så mykje meir om boka nå)
Bokelskerinne
My first, my last, my everything

Bok: Tilbake til Riverton av Kate Morton

Sommeren 1924 Under et glitrende sosietetsball, ved bredden av en liten innsjå på et engelsk gods, inntreffer en tragedie som endre mange menneskers liv. De eneste vitnene, søstrene Hannah og Emmelin Harthford, snakker aldri med hverandre igjen. 

Vinteren 1999 Nittiåtte år gamle Grace Bradley, tidligere hushjelp på godset, får besøk av en ung produsent som lager en film om hendelsen ved Riverton. Gamle spøkelser blir vekket til live, og minner baner seg vei opp til overflaten. En sjokkerende hemmelighet er i ferd med å slippe frem i lyset. 

Fantastisk spennande. Ein forfattar eg verkeleg MÅ sjå meir til seinare. I byrjinga kom eg til å tenke at det kom til å gå lang tid å kome gjennom ei bok som denne. Den verka veldig høytidelige og med eit rart språl, men som alltid kom eg inn i det.

Det beste med boka var alle tilbakeblikka (nesten sjølvsagt sidan det er der handlinga foregår) Me ser i tilbakeblikka til Grace at kvinner blir behandla på ein heilt annan måte. Etter samfunnsfagstimane i fjor kjenner eg igjen mykje av det som kjem fram og forfattaren har tydeligvis god kjennskap til historie. Ein av tinga er sjølvsagt Teddy sin missnøye mot sosialistar og alle dei konservative ideane dei hadde. Sjølv om Sovjet ikkje står skrive direkte i teksten, er det tydelig at komunistregime ikkje fallt i smak hjå dei det handla om her.

Hannah og Emmelin er to veldig forskjellige søstre på mange måtar. Hannah vil vere sjølvstendig og selskapa på godset kjeder henne meir og meir. Ho treng fare og spenning. Ho vil jobbe med noko. Det var sjølvsagt ikkje respektert at ei dame skulle jobbe på den tida, og særlig ikkje i det miljøet ho var i og den familien ho gifta seg inn i.
Emmelin liker betre selskap og trur på den same kjærleiken som Julie og Romeo hadde til kvarnadre. Ho er den som liker dei store selskapa og Riverton. Ein av dei som står henne nærast er den seks år eldre broren David, sjølv om han er nærare Hannah i aldar.
Hannah held med faren som har prøvd å starte opp eiga bedrift fleire gonger og som, i byrjinga av når me høyrer frå Graces dagar på Riverton, driv ein bilfabrikk. Emmelin held meir med broren sin, som ikkje synes så mykje om faren.

Då eg kom til slutten og det som skulle vere spennande, blei eg først litt skuffa, sjølv om det var godt skrive. Eg hadde forventa noko meir, men trudde at det var for få sider igjen til at det skulle skje noko meir. Etter eg lukka boka har eg konkludert med at eg tok feil. Kate Morton haldt spenninga gjennom heile boka og til siste sida, då me endelig fekk vite kva som skjedde.

Noko eg ikkje likte med boka var alle dei detaljert gjenngitte samtalane i frå møter mellom Sir Frederic (Hannah og Emmelins far) og nokre av dei han snakka med. Det var mange detaljerte samtalar med lite relevant info på ein måte, men òg mange gode gjenngitte, som var veldig relevante igjen.
Eg syntes òg at boka starta veldig tidlig. Det å starte i 1914 og peile seg inn på at skulle slutte i 1924 var eit lite feilgrep. Dei første åra skjedde det ikkje så veldig mykje utanom at ho traff søstrene. Kanskje det var fordi krige byrja. Ikkje veit eg, men å starte ti år før det skjedde, det det står fortalt om bakpå, blir litt vel mykje.

Grace i "nålevande" tid er nittini år, men eg trur ikkje hukommelsen kan ha blitt mykje svekka. Det er interessant å lese om filmen dei skal lage om det som skjedde, men i samtalane om filmen synes eg dei røpte litt for mykje av og til. Du veit før du kjem til slutten noko av det som skjedde. Litt kjedelig, og så synes eg at Marcus, barnebarnet på ein måte tok litt for stor plass. Av og til visste du ikkje kven Grace snakka til, men det var lett å kome inni etter kvart og boka var veldig god.

Kort oppsumert: Litt stort tidssprang, røpte av og til litt for mykje, litt for detaljerte, urelevante samtalar, men godt skriven, kjekke hovudpersonar å bli kjent med, Riverton verkar som ein drøymeplass, god til å halde på spenninga. Boka ligg heilt klart på plussida.