ein smakebit på mørke rom av Gillian Flynn

Nå er det søndag igjen, og det er kanskje på tide med eit nytt innlegg med ein smakebit. Den som står bak dette fantastiske konseptet er Mari på flukten fra virkeligheten. Du deler nokre linjer i frå boka, som ikkje avslører noko, og legg så igjen linken til innlegget her.

Dette er boka eg les nå, mørke rom av Gillian Flynn. Kort fortalt er det om Lizzi Day, ei ganske mutt og usjølvstendig og merksemdstrengande dame i byrjinga av trettiåra. Då ho var sju år myrda storebroren, Ben, familien hennar, og nå, ved hjelp av ein flokk menneske som liker gamle mysterier, har ho byrja å tenke tilbake på det igjen.

Eigentlig er hovudpersonen heilt ufordragelig og sjølvopptatt, men ein må bare vere på hennar side. Gillian Flynn skriv på sin heilt eigen måte. Eg las åpne sår av forfattaren i juli, og det var ei fantastisk nervepirrande bok, og i ettertid har eg alltid lurt på korfor eg aldri byrka på grøssarane då eg var liten.

Smakebiten i dag er henta frå side 16-17

"Er det ingen penger igjen?"
Jim Jeffreys ristet bedrøvet på hodet og begynte å salte den nye ankomne biffen, med blodet samlet rundt den som en dam av knallrød saft.
"Hva med nye donasjoner - det er ikke lenge til 25-årsjubileet" Jeg kjente en ny sprut av sinne for at han hadde tvunget meg til å si det høyt. Ben påbegynte drapsraidet sitt rundt to om natta den tredje januar i 1985. Datostemplet på massakren på familien min, og her satt jeg og så framtil det. Hvem sa sånne ting. Hvorfor kunne det ikke i hvert fall vært fem tusen dollar igjen?
Han ristet på hodet på nytt. "Det er ikke mer, Libby. Hvor gammel er du nå? Tretti? En voksen kvinne. Folk har lagt det bak seg. De vil hjelpe andre småjenter, ikke..."
"Ikke meg."
"Dessverre ikke."

Litt sjølvoppteken kanskje? Donasjonar frå folk som synes synd på henne 25 år etter drapa? Ho er noko for seg sjølve.

 For å sjå andre smakebitar, gå her.

Ha ein fin søndag vidare.