bok: lydløs trompetisme av Marit Persheim

Ei bok om å spele trompet, kjøpe vaskepulver, vere i eit sambuarforhold og bli sett som er skriven på  lydløs trompetisme av Marit Persheim. Persheim jobbar eigentleg som kundebehandlar på sida av forfattaryrket, men det er ingen tvil om at ho er eit  forfattartalent.
ein lett og humoristisk måte. Alle som vil lese ei litt "light", kort og god bok bør lese

Margit og Otto har vore saman evig lenge, og nå bur dei i same hus. Otto jobbar, mens Margit er arbeidslaus og går på jobbsøkingskurs hos NAV, noko ho synes er veldig frustrerande. Ikkje berre må ho stå opp for å gå på kurset annan kvar måndag, ho må òg sitje og høyre på Vera, som legg ut om søknadar og CVar, og sitje på sida av "Teppedama." Det er ikkje måte på kor mange utfordringar som skal blande seg inn i livet hennar, og i tillegg blir pengane ho får frå NAV brukt opp med ein gong. Alt ser ut til å løyse seg når Margit ser eit tilbod i vindauget til musikkforretninga. For tre tusen kroner kan ho få seg ein trompet og ti gratis speletimar med ein musikklærar. Claes i musikkforretninga har sjarm, og med eit intenst håp om at han skal kunne lære henne å spele trompet, tek Margit i mot tilbodet og byrjar å spele trompet, men ikkje hjå Claes. Otto er ein både tålmodig og utålmodig type som liker å lese bøker og aviser og elles vil at Margit så snart som mogleg skal få kjøpt vaksepulver i butikken, men ho brukte jo pengane på trompeten. Ikkje berre er Margit ein smule implusiv og sprø, men òg kreativ, noko me som lesarar får sjå ein del til i løpet av boka.

Det er duka for mange festlege kapittel og scenar i boka, og ein kan sjå at Margit er ein karakter som vil at andre skal sjå henne. Ho finn på litt vel merkelege måtar for å få dette til, og i tillegg er det store målet å spele på kulturskulen si somaravslutning, sjølv om dei andre som deltek er ein del yngre enn henne.Språket i boka flyt lett, og Persheim kan verkeleg skrive. Skrivestilen står til personane og handlinga. Det er både lett og morosamt, og det at ein ler høgt ein del gonger i boka kan førekomme.

Det blir fortalt om festar, ferietur til Piza og morosamme situasjonar ein berre kan drøyme om. Eg forstår ikkje at dette er ei såkalla sjølvpubliseringsbok, for Persheim har eit stort potensiale som forfattar. Ho kan skrivekunsten, og eg synes at eit større forlag burde gitt henne tilit. Å avvise denne boka ville eg sett på som eit stort feilgrep.

Boka er eit leseeksemplar frå forlaget